41115

Και περνάνε αυτές οι μέρες, περνάνε οι ριμάδες και μαζί τους νιώθω να περνάω και εγώ. Ένα εγώ χωρίς άρωμα, ένα εγώ χωρίς χρώμα, παρά μόνο ένα κόκκινο που και που και λίγο ίσως μωβ.
Και το πράσινο γίνεται καφέ και κίτρινο και βαθύ κόκκινο και μετά ένα μουντό, χαζό γκρί και μέχρι να ξαναγίνει πράσινο, είναι λες και έχει φύγει κάθε ανάμνηση. 

Και φταίνε όλα. Το νερό, ο αέρας, η γη, το φως, οι ψυχές. Όλα. Γιατί όλο κάτι λείπει και όσο και αν ψάχνω κάπου μου ξεφεύγει, γίνεται νερό και χάνεται.