Κόκκινο.

Μια θάλασσα οι σκέψεις.

αλμυρά μονοπάτια.  

Δεν υπάρχει διαφυγή.

πια

Η νύχτα θα σε καλύψει.

μαύρο πανί θα ανεμίζει. 

οι λέξεις θα χαθούν. 

Σαν το σκοτάδι. 

όταν όλα τα φώτα θα κλείσουν 

Ήρθε το πλήρωμα.

περιμένουν στην εκκλησία. 

Ο τελευταίος κόκκος άμμου έπεσε.

Θα φύγει η νύχτα. 

και εσύ ακόμα θα ψάχνεις κοχύλια.

Μόνη

[Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα...]

Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες. Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει, μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες. Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις. Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.Κ. Καρυωτάκης από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972

blue monday.

Jack Barnosky

Keep dreaming till you die.

Καλημέρα

Και αν έχει τελειώσει 

Και αν είναι πια μια ανάμνηση 

Δεν είναι πια δικό σου

Ίσως δεν σου ανήκε και ποτέ

Ίσως απλά το είχες δανειστεί 

Και μην λυπάσαι που έφυγε

Ότι έφυγε έπρεπε να φύγει

Όσο και να το ήθελες 

Δεν ήταν στο χέρι σου

Κλείσε απλά τα μάτια

Πες του αντίο

..Γιατί όλα αξίζει να τα αποχαιρετάς..

Βάλτο στο κουτί του

Και κλείστο και αυτό μακριά.

Ημερολόγιο

Νοσταλγώ...

τις μέρες που έφυγαν χωρίς να τις καταλάβω
τα ζεστά χάδια του ήλιου στο πρόσωπο
τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στα βράχια
τα βιβλία που σου ανοίγουν πόρτες
τα πρώτα αλμυρά φιλιά

τις καλοκαιρινές νύχτες με αέρακι
το μαλλί της γριάς στα σκαλιά μιας εκκλησίας
το θερινό σινεμά με την μυρωδιά του ποπ κορν
τα όνειρα που σε ξυπνάνε γεμάτο

τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι
τα ηλιοβασιλέματα στο Σούνιο
το κουδούνι του διαλείμματος

τους λουκουμάδες με την ζάχαρη
την μυρωδιά της φθινωπορινής μπόρας

I'm a passenger.. on my way to...

καληνύχτα

έχεις περπατήσει ποτέ με φαντάσματα?
έχεις μιλήσει ποτέ σε σκιές?
έχεις νιώσει ποτέ αυτή την ανατριχίλα που σου θυμίζει πως είσαι ακόμα ζωντανός?
Τα βράδια που έχει φεγγάρι, λένε πως έρχονται οι ψυχές και κάθονται μαζί με τους ζωντανούς.
Σιγοτραγουδάνε τραγούδια ξεχασμένα και γεμίζουν την νύχτα με μάγια.
Χιλιάδες ψυχές βαδίζουν στους δρόμους, κάθονται στα δέντρα, χορεύουν στα συντριβάνια και άμα τις ακούσεις, λένε πως μαγεύεσαι και χάνεις το μυαλό σου, γίνεσαι ένα με εκείνες και δεν σε ξαναβλέπουν σε αυτό τον κόσμο.

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν 

κι αὐτοὶ γελοῦσαν.

Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ
πάνω νερὰ
νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο
στὰ τυφλά, πεισματάρης
καὶ νὰ γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σὰν τὸ πολύροζο λιόδεντρο-
Ἄφησε κι ἂς γελοῦν
Καὶ νὰ ποθεῖς νὰ κατοικήσει κι ὁ ἄλλος κόσμος
στὴ σημερινὴ πνιγερὴ μοναξιὰ
στ᾿  ὀρφανισμένο τουτὁ πάρον
άφησέ τους.

Ὁ θαλασσινὸς ἄνεμος κι ἡ δροσιὰ τῆς αὐγῆς
υπάρχουν χωρὶς νὰ τὸ ζητήσει κανένας.

Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Χειμώνας

Αυτή η χορδή που πάλεται
σκέψου την νύχτα πως καλεί
και της ψυχής το αλάφιασμα

Τα γκρεμνά θα είναι πάντα εκεί
με τον άνεμο να αγωνιά
το κύμα να παλέυει τις αισθήσεις

Μέρες χωρίς ήλιο, νύχτες χωρίς φως
βότσαλα να μουρμουρίζουν ακρογιαλιές
τοίχοι να χαιδεύουν τις σκιές

Παράθυρα από ιστούς καμωμένα
με ανοίγματα στα χέρια και κορδέλες κόκκινες
ανοίξαμε να μπούν τα ξόρκια

και το φεγγάρι ακόμα να θεριέψει-

Πυροφάνι (13579)

Δεν θα φύγουμε;

Είναι η ώρα που κλείνει ο χρόνος.
το έσπασα το ξύλινο κουτί
και από μέσα βγήκε κίτρινος καπνός
και ένα μαύρο άλογο

Άμα κάνω πως κλείνω τα μάτια

δεν ακούω τίποτα,
μόνο υπό το φώς των κεριών
ανιχνεύω σημεία στ'αστέρια.

Έκλεισαν οι πόρτες στην γέφυρα.

το εισιτήριο για το ταξίδι έληξε πριν μια ώρα
το δαχτυλίδι το έχασα,
όταν το φεγγάρι ήταν γεμάτο θάλασσα.

the kiss.

unknown artist