Ελύτης Οδυσσέας

A new era is about to begin. Stay tuned*

Δρόμοι ανοιχτοί μπροστά.

Χωρίς προορισμούς, κατευθύνσεις, διευθύνσεις και γεωγραφικούς παράλληλους. 

Με ταχύτητες που το μόνο σταθερό είσαι εσύ και όλα στριφογυρίζουν και τρέχουν. 

Το νιώθεις και εσύ αυτό;

Κάτι έρχεται, αλλά ακόμη δεν ξέρω τι.. 

Απλά αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα.

Όταν έρθει όμως..

Μια νέα εποχή θα ξεκινήσει.

Μπορώ σχεδόν να το γευτώ. 

And baby it will be F*ing Awesome-

Προσωπικό #3

Δεν είναι μέρες τώρα για ανασκοπήσεις και σκέψεις. Φίμωτρο στο μυαλό και χωρίς ούτε μια δόση χιούμορ, βουρ στο πέλαγος των ίσιων γραμμών και κολύμπα, αν μπορείς. Και εάν τυχόν βρεθεί μπροστά σου κανένας για συζήτηση, απλά κάνε του μια πατητή, στείλε τον στο βυθό ή όπου φτάσει τέλος πάντων και κολύμπα. Κολύμπα μακριά. Χτύπα τα πόδια και κούνα τα χέρια σου, λες και σε κυνηγάνε όλες οι στρατιές της κόλασης. Γιατί αν καθυστερήσεις, εκείνος θα ανοίξει το στόμα και πάνε όλα. Θα ακούσεις τον ήχο μιας άλλης φωνής και όλα τα τείχη του μυαλού σου θα γκρεμιστούν σαν τραπουλόχαρτα. Για αυτό λοιπόν φίλε μου, τρέχα, πέτα, κολύμπα, για να σωθείς.. μπας και βρεις στεριά, γιατί για την Ιθάκη ούτε λόγος.

Υ.Γ. Και προς Θεού, δεν είμαστε νεανίδες σε κίνδυνο, ούτε αναζητητές από μηχανής θεών (λίγο τραγικό δεν είναι), απλά περνάμε μια μικρή και απλή κρίση πανικού.

20.

Άνοιξα τα μάτια και χιλιάδες χρώματα ξεχύθηκαν

Χιλιάδες μικρά πλάσματα έτρεξαν μακριά

Και έγιναν ένα με την σιωπή 

Ένα με τους τοίχους

Ένα με το πρωινό φως στο σεντόνι

Κομμάτια ενός ονείρου 

Δημιουργήθηκαν όταν αυτό πια έσβησε

Γεννήθηκαν από το τέλος.

Προσπάθησα να πιάσω δύο

Μα τα δάχτυλά μου πέρασαν ανάμεσα

Σαν νερό μού ξεγλίστρησαν 

Και άκουσα να με περιγελούν

Με γέλια γάργαρα, κρυστάλλινα

Κομμάτια του ονείρου 

που με συντρόφεψε για δευτερόλεπτα 

πριν ανοίξω τα μάτια 

πριν χιλιάδες χρώματα ξεχυθούν

πριν χιλιάδες μικρά πλάσματα τρέξουν μακριά

-ελεύθερα από μένα- 

Και έξω βρέχει~

Μα και εάν ξεκίνησα να γράψω εκατοντάδες φορές, οι λέξεις κάπου με αφήνουν.
Τις νιώθω να γεννιούνται και μετά να εξαφανίζονται μια μια προς άλλες διαστάσεις.
Διαστάσεις που ίσως μόνο στα όνειρα μπορώ να βρω, αλλά και τότε είναι σαν να μην έχουν ύλη.
Απλά αχνοφαίνονται, με τα απαλά τους χρώματα και τα αυτόφωτα σώματά τους να είναι σχεδόν διάφανα.
Έτσι περνάνε οι μέρες και αυτές, σαν να θέλουν να με αποφύγουν, κρύβονται και δεν τις βλέπω.
Οπότε μένω εδώ, χωρίς κείμενο, χωρίς λόγια, σε ένα βουβό μονόπρακτο.

J.C.•

"Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά."

{Ή λέγε τι σιγής κρείττον, ή σιγήν έχε.}

And we wake up every morning and we have coffee and breakfast and we get dressed and we go to work and we breathe and we fall in love and we go out and we drink wine or beer or other spirits and we smoke and we go back home and we go out for a run and we take a shower and we eat and we watch our favorite series or movies or shows and we read books or an article or the newspaper and we paint and we go for dancing and we visit cities and we change continents and we buy things and we make new friends and we meet with old ones and we cook food and we make love and we smile and we listen to music and we sleep and we cry and we take strolls and we go to theaters, cinemas, museums and art galleries and we tell jokes and we dance in the rain and we go to parks and we take our bicycles and we climb mountains and we make cakes and we learn things and we go to bed every night and we dream and we are new every single day.
And that's how life goes on, without you.

Wish you were here.

{Everything faded into mist. The past was erased, the erasure was forgotten, the lie became truth.}

source unknown

¨έπεσα πάλι μέσα.
στο μεγάλο, στρογγυλό, απύθμενο νερό του μυαλού
με μόνο μια πυξίδα, μια τόση δα, σταλίτσα
και το νερό είναι κρύο, μαύρο
και ο ουρανός είναι κρύος, μαύρος
και δεν την βλέπω την πυξίδα
και δεν βλέπω τίποτα
και αυτός ο ήλιος είναι μαύρος, κρύος
και η πυξίδα είναι μια σταλίτσα, τόση δα
και το μυαλό είναι μεγάλο, απύθμενο
έπεσα πάλι μέσα¨

Υποβρύχια.

Δυο πέτρες για φυλαχτό και ενθύμιο

Κρυμμένες σε μια τσέπη

Τα μάτια να κοιτούν μακριά

Το σώμα μέχρι την μέση στο νερό 

Και η καρδιά στο στόμα

Πέρασαν γλάροι και πέταξαν
Μακριά σε άλλες Ανδρομέδες
Και οι διαστάσεις πάλλονται με ήχους
Και με τραγούδια της σιωπής

Αυτό που υποβόσκει να ψάχνει το μυαλό
Και οι λέξεις ναύτες στεριανοί, θαλασσόλυκοι
Με τα καράβια τους τσακισμένα χρόνια


Αυτό
Αυτό το ξένο







Το νερό πια κάλυψε και μένα.

Κ#

Μια Άνοιξη που ήρθε πιο νωρίς
Και ένας Χειμώνας που μας έκλεισε τα μάτια
Το Καλοκαίρι κοντοστάθηκε για μια στιγμή μονάχα
Με το Φθινόπωρο να κάνει ποδήλατο στις γειτονίες

Ένας χρόνος-
ολόκληρος σε μια σταγόνα που απειλεί να ξεχειλίσει στην άκρη του στόματος
ένας ακόμη χρόνος και πως να βγεις από τον κύκλο που δεν έχει τέλος

Μα πιο πολύ ένας χρόνος γεμάτος νύχτες
νύχτες που έμειναν
νύχτες που έφυγαν
νύχτες που σβήστηκαν για πάντα
νύχτες που γέμισαν μυρωδιές
νύχτες που μύρισαν χρώματα
νύχτες με τόσο φως που γίνανε ημέρες

Τις εξαγοράζω όλες και τις κρατώ.

..











Χίλιες και μία ακόμα
Καλή ανάγνωση.

Άνοιξα τα δάχτυλα και ξεχύθηκε, 

σαν νερό γλίστρησε ανάμεσα, 

ο χρόνος

Και τα μάτια μου έμειναν να τα κοιτούν,

 σαν να ταν ξένα

Σαν άλλου να είχανε φυτρώσει στην θέση των δικών μου

Και ο χρόνος είχε πια χαθεί, 

είχε γίνει ένα με τον αέρα

Και τα δάχτυλα γυμνά πια, 

ακίνητα, 

τον αναζητούσαν

Τους είχε κρατήσει συντροφιά και τώρα πια δεν ήξεραν τον λόγο ύπαρξης τους

Και τα μάτια μου έψαχναν να τους φωνάξουν, 

μάταια

Να τους πουν να μην νιώθουν λύπη για ότι ήταν και έφυγε και ξανά δεν θα είναι

Ώσπου με μια ανάσα ένα ένα έκλεισαν, 

μάζεψαν, 

έγιναν ένα

Και δεν υπήρχε χώρος πια για θύμησες και όνειρα

Μόνο μια μικρή σχισμή στην μια άκρη, 

μια τόση δα γραμμή

Απ' όπου τρύπωσε ένα όραμα

μικρό σαν ηλιαχτίδα

Και μετά άλλο ένα και ένα ακόμα

Και φούσκωσαν και γέμισαν τα δάχτυλα και έγιναν δύο μπάλες

Γεμάτες φως χρωματιστό

Αλλού χρυσό, 

αλλού γαλάζιο, 

αλλού πράσινο

Και τα μάτια γέλασαν γιατί κατάλαβαν 

Αναμένουν αυτά που έρχονται

Αναμένω και εγώ.

"!"

Αλήθεια άνοιξες ποτέ την ψυχή σου;

Τόσο ώστε να μην υπάρχουν όρια; 

Να μην υπάρχει καμία τελεία; 

Κανένα όριο, κανένα τέλος; 

Να πεις πως τίποτα δεν υπάρχει πέρα από το τώρα; 

Τίποτα πέρα απο αυτό το δευτερόλεπτο; 

Καμία ημερομηνία λήξης, κανένα τέλος; 

Μόνο ένα απέραντο, ατέρμονο τώρα..

Αυτή τη στιγμή

Αυτό το δευτερόλεπτο

Υπάρχω; 

Εγώ

Υπάρχω! 

Can't or won't?

Β•

Αυτό το λίγο άσπρο που άμα του ρίξεις μπλε θα γίνει φως. 

Αυτός ο αέρας που περνάει ανάμεσα στα φύλλα.

Αυτό το κύμα που θεριό ανήμερο χτυπάει τα βράχια. 

Αυτό θα ήθελα να είναι όλη μου η ζωή-

Α•

Με ένα σκάφανδρο σαν φυλαχτό

Και αχινούς μεγάλους μαύρους

Στα μάτια και στα όνειρα

Βγήκαμε και ανοίξαμε 

Πόρτες 

Από γαλάζιο της φωτιάς

Και οταν τα μετρήσαμε της νύχτας τα ταγμένα

Δέκα τα δάχτυλα γεμίσαμε 

Μα βγήκανε λειψά

Άραγε είναι ο άνθρωπος απ'την αρχή καμένος 

Ή μήπως το βάζει στοίχημα 

Να δει αν θα κερδίσει

Την μάγισσα την Καλυψώ

Και πίσω να αφήσει

Της Ωγυγίας τα βουνά

Της Κίρκης το γλυκό πιοτό

Και πότε θα αντικρύσει

Της όμορφης γυναίκας του

Τα δυό τα μαύρα μάτια.

Το Έψιλον#

Η αλμύρα στα δάχτυλα όταν σου χαιδεύει τα χείλια, για δροσιά.
Σαν βγεί από την θάλασσα και ξαπλώσει ίσα μια πιθαμή στα δεξιά.
Με το δέρμα να λάμπει, χιλιάδες χρώματα στον ήλιο οι σταγόνες.
Και να ακούς τις πέτρες να αναστενάζουν σιγανά κάτω από το βάρος των βημάτων.

Και σαν έχει πέσει ο ήλιος, να τυλίγει το κορμί της στα λευκά και τα μαλλιά να μοιάζουν κύματα.
Να προχωρά ως την αρχή του μονοπατιού και να γυρνά να σε κοιτά με μάτια βαριά από την κούραση του ήλιου, μα η λάμψη που ακτινοβολούν να σε θεριεύει.
Εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που τα μάτια της βρίσκουν τα δικά σου να νιώθεις πως όλος ο κόσμος σταματά και εσύ έχεις ψηλώσει δέκα μέτρα.
Μετά να σου χαμογελά και νύμφη να ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλοπάτια για τον δρόμο.

1η Αυγούστου.

You treated me like an option, so i left you like a choise°

Discombobulate and be free.

I am pissed with Life.

You told me. I knew it, but you also told me. 

And I am.

I am pissed because I was anticipating for it and somehow along the way it failed me. 

It failed me in the worst possible way.

It really happened.

It happened and after that everything was different and it will never be the same. I will never be the same. And to tell you the truth I liked the old me. The old me was naive, pure, happy and totally irrevocably out of this world..or so I though. 

That's why I am pissed with life, mate. Because it ruined my believes and made me look deeper to who I really am. And it's hard and painful to finally see who you are and you will forever be. 

But at the end of the day I consider myself in one thing lucky. At least I am not pissed with myself, with what I found. Imagine how awkward that would be. How would I be able to live after that? 

“Let us live for the beauty of our own reality.”

“We are our own dragons as well as our own heroes, and we have to rescue ourselves from ourselves.” 

“Oh God, are there so many of them in our land! Students who can’t be happy until they’ve graduated, servicemen who can’t be happy until they are discharged, single folks who can’t be happy until they’ve found a mate, workers who can’t be happy until they’ve retired, adolescents who aren’t happy until they’re grown, ill people who aren’t happy until they’re well, failures who aren’t happy until they succeed, restless who can’t wait until they get out of town, and in most cases, vice versa, people waiting, waiting for the world to begin.” 

― Tom Robbins

Andromeda vol. 2

Benjamin: I'm just...

Mr. Braddock: ...worried?

Benjamin: Well...

Mr. Braddock: About what?

Benjamin: I guess about my future.

Mr. Braddock: What about it?

Benjamin: I don't know. I want it to be...

Mr. Braddock: ...to be what?

Benjamin: ...Different.

The_Graduate

{Well, I would say that I'm just drifting. Here in the pool.}

Να ξέρεις θα έρθει η μέρα που δεν θα σε ξανασκεφτώ.
Που δεν θα υπάρχει πια τίποτα που να οδηγεί τη σκέψη μου σε σένα.
Που οι αναμνήσεις θα έχουν χαθεί σαν καπνός.

Και θα είναι απλά μια ακόμα μέρα.
Θα είναι μια συνηθισμένη μέρα.
Ίσως να είναι καλοκαίρι, ίσως χειμώνας.

Και θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Και δεν θα μου λείψεις.
Μια μέρα σαν σήμερα.

# Ι

Η αίθουσα ήταν φωτισμένη με μεγάλους κρυστάλλινους πολυελαίους που διέχυαν το φως από δεκάδες άσπρα κεριά προς όλες τις κατευθύνσεις. Στα δεξιά οι τέσσερις μεγάλες γυάλινες πόρτες που οδηγούσαν στον κήπο ήταν ανοιχτές και οι κουρτίνες είχαν μαζευτεί με μεγάλες κόκκινες κορδέλες από βελούδο. Η νύχτα ήταν φεγγαρόλουστη και ένα απαλό αεράκι έκανε τις φλόγες από τα κεριά να τρεμοπαίζουν.
Σήμερα για τα γενέθλια της οικοδέσποινας η μεγάλη αίθουσα είχε στολιστεί με εξαιρετική σχολαστικότητα. Δύο μακριά ξύλινα τραπέζια είχαν τοποθετηθεί στην μια άκρη του δωματίου και λογής εδέσματα βρίσκονταν στην ευχέρεια των καλεσμένων. Δύο μεγάλες πυραμίδες από κρυστάλλινα ποτήρια ήταν τοποθετημένες στο κέντρο κάθε τραπεζιού και όλα τα ποτήρια ήταν γεμισμένα με ακριβή σαμπάνια. Στην άλλη άκρη του δωματίου ένα διάσημο κουαρτέτο είχε κλιθεί από την πόλη για να εκτελέσει αγαπημένα κομμάτια του ζευγαριού.

Οι καλεσμένοι, που πρέπει να ξεπερνούσαν τους διακόσιους, ήταν διασκορπισμένοι και κουβέντιαζαν σε ομάδες, ενώ αρκετοί χόρευαν σε ζευγάρια στο κέντρο του δωματίου. Κάποιοι είχαν βγει και στον κήπο, καθώς η βραδιά ήταν αρκετά ζεστή ώστε να ευνοεί νυχτερινούς περιπάτους χωρίς την ανάγκη για πανωφόρι.
Εκείνος είχε μόλις φτάσει στην πόλη εκείνο το πρωί και ένας από τους πιο κοντινούς του φίλους τον είχε παρακαλέσει να πάνε μαζί στην δεξίωση. Η πρόσκληση ήταν για δύο άτομα και του είχε εκμυστηρευτεί πως δεν θα προτιμούσε την παρέα κανενός άλλου. Είχαν λοιπόν γευματίσει πριν σε ένα εστιατόριο που φημιζόταν για την κουζίνα του και μετά είχαν προσλάβει ένα αμάξι να τους μεταφέρει μέχρι το εξοχικό που γινόταν το πάρτι. Στην διαδρομή δεν είχε όρεξη να κοιτάξει από το παράθυρο και έτσι συνειδητοποίησε που βρισκόταν μόνο αφού είχε ήδη βγει από το όχημα. Ήταν στο σπίτι της. Δεν είχε έρθει ποτέ πριν, αλλά είχε ακούσει να μιλάνε για αυτό και με την πρώτη ματιά ήταν σίγουρος πως ήταν αυτό. Ο φίλος του χωρίς δισταγμό άρχισε να ανεβαίνει την μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε στο εσωτερικό, αλλά εκείνος προς στιγμήν δεν ήταν σίγουρος εάν έπρεπε να τον ακολουθήσει. Όταν ο φίλος του έφτασε στην κορυφή της σκάλας, γύρισε και τον κοίταξε με ένα χαμόγελο στα χείλη που μαρτυρούσε πως ήξερε. Ήξερε τι περνούσε από το μυαλό του, τι συνέβαινε στην καρδιά του και πάνω από όλα ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει πίσω μιας και η επιθυμία του να την δει ήταν πιο δυνατή από τα ένστικτα αυτοσυντήρησης του.

Έτσι, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια με γρήγορα βήματα. 

[...] a half finished book is after all, a half finished love affair.

found on etsy.com
Diana Dominguez

Παραμύθι part III

"Κράτα το τόξο απαλά στο χέρι. Νιώσε το ξύλο κάτω από τα δάχτυλά σου, την ζέστη του δέρματος στην λαβή. Τραβά ένα βέλος από την φαρέτρα. Τοποθέτησε το στην χορδή και πάρε μια βαθιά ανάσα. Τώρα φαντάσου το να φεύγει. Να σχίζει τον αέρα. Γίνε ένα με αυτό. Φαντάσου τα άκρα σου να επιμηκύνονται, το κορμί σου να λεπταίνει. Νιώσε τον αέρα γύρω σου να σφυρίζει και την ώθηση να σε σπρώχνει μπροστά. Φαντάσου κάθε δευτερόλεπτο της πορείας σου. Μέχρι ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν βρεις τον στόχο. Και τότε γυρνά πάλι πίσω εδώ. Σε αυτή την στιγμή.

Για να πετύχουν τα βέλη σου τον στόχο πρέπει να το έχεις φανταστεί και να το έχεις ζήσει από πριν. Προτού το βέλος σου φύγει πρέπει να το έχεις πιστέψει. Ο στόχος είναι πάντα εκεί, αρκεί μόνο να τον αναζητήσεις. Όχι με τα μάτια όμως του κορμιού, αλλά με τα μάτια της ψυχής."

Arrow by Anderbear

Tell me, how do I feel. Tell me now, how should I feel. 

...

Νυχτερινές αποδράσεις σε μέρη που ζουν οι Σκιές

Με όπλα τις Σκέψεις που μου χάρισες

Και δεν φοβάμαι κανέναν

Τις μέρες περπατώ στα δάση

Με γυάλινο νερό τα δάχτυλα ξεγελώ

Μην νιώθουν μοναξιά

Σε μονοπάτια ξεχασμένα

Με μάγισσες συνομιλώ

Για όλα αυτά που μου πες

Στάλες βροχής μαζεύω με τα μάτια

Με τον αέρα ταξιδεύω

Και σου μιλώ με τ' άστρα

Όταν σε ξαναδώ θέλω να είμαι γεμάτη

Να σου πω τι είδα

Να μην νιώσεις πως πέρασε ο καιρός

Να σου πω τι έκανα

Να είναι σαν να μην έφυγες ποτέ

Να σου πω τα τραγούδια που έμαθα

Να μου πεις τα τραγούδια που ξέρεις

να με περιμένεις

Έρχομαι.

Ραδιενεργό [+]

Και άνοιξα τα χέρια
Να βγεις, να πεταχτείς, να ελευθερωθείς
Μα τίποτα δεν βγήκε, τίποτα δεν φάνηκε
Παρά ένα τόσο δα κομμάτι γυαλί
Με στρογγυλεμένες άκρες
Σαν η θάλασσα να το είχε λειάνει
Μέσα στην δική μου είχε γίνει κύκλος

Και σου μίλησα
Να ξυπνήσεις, να νιώσεις, να σκεφτείς
Μα φωνή δεν βγήκε, άχνα
Παρά μια τόση δα συλλαβή
Σαν δίφθογγος ξερός
Σαν να είχε κλείσει ο λαιμός
Ο δικός μου ήταν κόμπος

Και σε ακούμπησα
Να θέλεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις
Μα το άγγιγμα ήταν σιγασμένο
Σαν  ένα μυρμήγκιασμα, νεκρό
Μια δόση αναισθητικού

Και το φιλί που σου έδωσα
Να το κρατήσεις φυλαχτό
Να σου ξορκίζει δαίμονες
Να σου κρατάει συντροφιά
Και να σε νανουρίζει





Σε αγαπώ.
{και ας είσαι απάτη}

Προσωπικό #2

Δεν έχω να πω κάτι.
Νομίζω πως ότι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε.
Πήρε την βαλίτσα του και κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι.
Μια μικρή μαγική χώρα του Ποτέ και του Πάντα.
Με τον χρόνο να κυλάει αντίστροφα.
Με τις λέξεις να μην έχουν ουσία.
Βασιλιά του χάους το Όνειρο.
Διοιηκιτικά στελέχη τη Σκέψη, την Εμπάθεια και τον Αλτρουισμό.

Οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα μου, γίνηκαν πουλιά και πέταξαν μακριά.
Και είχαν χρώματα πολλά, από το μπλε του ουρανού μέχρι το πιο ανοιχτό πορτοκαλί,
από το πιο σκούρο κίτρινο μέχρι βαθύ κυπαρρισί.
Φύγαν μακριά, κράζοντας και μπορούσες να ακούσεις για πολλή ώρα μετά τον απόηχο από τα φτερά τους.

Και ότι ειπώθηκε έχει γίνει πια ένα με την πέτρα.
Μια λιθογραφία σε σπηλιά στα έγκατα της γης.
Που την χάραξα γραμμή γραμμή με εργαλείο μου αισθήματα που πια χάθηκαν.

Το κρεβάτι γέμισε.
Το μυαλό άδειασε.

και δεν έχω πια τίποτα να πω. 

Προσωπικό #1

Αυτό που με φόβιζε πάντα στην γραφή ενός κειμένου, πεζού και ποιητικού, είναι οι ήρωες μου. Ακούγεται αστείο αλλά πάντα έχω αυτή την ανησυχία και αυτό τον φόβο πως θα τους αδικήσω. Πως δεν θα μπορέσω να τους αποδώσω όπως τους πρέπει και τους αξίζει. Πως θα τους κάνω να φανούν πιο λίγοι, όχι άξιοι των περιστάσεων και τότε η γέννηση τους θα είναι μάταιη.
Είναι κείμενα που τα έχω ξεκινήσει και ποτέ δεν κατάφεραν να τελειώσουν, είτε επειδή η Μούσα δεν το επέτρεπε είτε επειδή οι ήρωες τους έκαναν μικρές επαναστάσεις στο μυαλό μου δηλώνοντας πως δεν έχουν παρουσιαστεί και αποδοθεί καλά. Κάπου εκεί προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω, αλλά εκείνοι αρνούνται να ξετυλιχθούν πάρα πέρα, οπότε και η ιστορία τους μένει στα σκαριά.
Είναι πάλι άλλα κείμενα, που μένουν μαζί μου για καιρό, που ζυμώνονται και ύστερα από κάποιο διάστημα εμφανίζονται ξανά μπροστά μου και ζητούν δικαίωση και ολοκλήρωση. Οπότε εκεί δεν μου μένει παρά να τα ξαναπιάσω, πολλές φορές ακόμα και από την αρχή.. μέχρις ότου τα νιώσω μέσα μου τελειωμένα.
Τέλος είναι και κάποια που απλά πρέπει να γραφτούν, γιατί οι παίχτες είναι δικά μου κομμάτια. Σε αυτή την περίπτωση δεν με νοιάζει τόσο ο τρόπος, η γλώσσα, οι καταλήξεις, παρά τα γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου και να τα τοποθετήσω κάπου να μην με τρώνε.





η δική σου ιστορία που λες να ανήκει;

Έφυγε.

Πόσο την περίμενα εκείνη την ημέρα
που θα σε έβλεπα ξανά
Απλά μια συνάντηση τυπική
Σε περίμενα να φανείς με αγωνία

Να στρίψεις στην γωνία
Με τα χέρια στις τσέπες
Με τα μάτια στο κενό
Με το μυαλό μακριά

Με την ψυχή κλειστή

Σε περίμενα
Με ανυπομονησία και καρδιοχτύπι
Με το στομάχι κόμπο
Με χίλιες σκέψεις

Μα δεν έστριψες ποτέ
Δεν ήρθες
Κάτι σου έτυχε, είπες
Οι λέξεις έμειναν ανείπωτες
Οι σκέψεις μείναν σκέψεις

Και δεν θα μάθεις ποτέ πόσα είχα να σου πω.

Σαμερς.

Καλοκαίρι 20ΧΧ.

{Plaudite, amici, comedia finita est.} ΙΙ

¨

Fahre fort, übe nicht allein die Kunst, sondern dringe auch in ihr Inneres; sie verdient es, denn nur die Kunst und die Wissenschaft erhöhen den Menschen bis zur Gottheit.

Ludwig van Beethoven

{Plaudite, amici, comedia finita est.} Ι

Λευκό παντού. Στο έδαφος, στα δέντρα, στα βράχια, στην ψυχή.

Μια φωτιά μονάχη να ζεσταίνει ίσα ίσα τα δάχτυλα.
Οι ανάσες μου έφτιαξαν ιστούς στο κρύο και ο αέρας έξω λυσσομανά.
Φέρνει νιφάδες και λες σαν νυφικό πέπλο έχουν κρύψει καθετί τριγύρω.

Μια σιωπή έχει καλύψει τα πάντα σήμερα, σαν με το χιόνι να χάθηκε και κάθε ήχος.
Μόνο ο αέρας ακούγεται, φίλος πια και σύντροφος.
Που και που περνάνε απ' τον ουρανό τα σιδερένια γεράκια και στο βάθος του ορίζοντα μπορείς να δεις λάμψεις να βάφουν κόκκινο τον ουρανό.

Δεν θα γυρίσω πίσω.
Τώρα πια το ξέρω.
Εδώ θα μείνω ως το τέλος.
Δεν θα ξαναδώ το σπίτι μας, το όμορφο πρόσωπό σου, τον κήπο με την λεμονιά και τα λουλούδια.

Το κρύο πια δεν μ' ενοχλεί. Ίσα ίσα, μου θυμίζει πως υπάρχω ακόμα.
Κάθε μέρα με ξυπνά, με κάνει να νιώθω πως έχω ακόμα όλα μου τα μέλη, πως η καρδιά μου χτυπάει ακόμα.

Όταν σου πουν πως δεν υπάρχω πια, μην λυγίσεις.
Μην κλάψεις και μην στεναχωρεθείς.

Μόνο να με θυμάσαι, όπως τότε που χωρίσαμε.
Τότε που ήμουν ακόμα άνθρωπος, μιας και τώρα πια έχω μόνο ζωώδη ένστικτα.
Κάθε κομμάτι ανθρώπινο χάθηκε μαζί με τις ζωές που είδα να τελειώνουν.
Κάθε θάνατος και μια φλοίδα από την ψυχή μου. Κάθε ψυχή και μια χαρακιά.

Να με θυμάσαι όπως άλλοτε, που είχα δύναμη στα χέρια και τα πόδια και έτρεχα να σε αγκαλιάσω σφιχτά.
Όπως εκείνη την τελευταία μέρα που ειδωθήκαμε, που μου χάιδεψες τα μαλλιά και μου είπες να ορκιστώ πως θα γυρίσω.
Δεν θα κρατήσω αυτή μου την υπόσχεση, η μοίρα τα έφερε αλλιώς.
Σε έχω μαζί μου πάντα.


'41

XIII

Ανεξάρτητα.

Η ζωή κυλαέι.

Εγώ ειμαι.

Ξυπνώ.

Κοιμάμαι.

Και οι ώρες περνούν και οι μέρες.

Ανεξάρτητα.

Από εμενα

Εσένα 

Εκείνον

Εκείνες

Και αυτούς.

Τα χρόνια κυλάνε.

Και οι φωτογραφίες γκριζάρουν, τα βιβλία χαλάνε, τα αντικείμενα σπάνε, τα τραγούδια ξεχνιούνται, οι λέξεις παλαιώνουν, τα πρόσωπα σβήνουν, οι φωνές χάνονται 

Ανεξάρτητα.

Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες του καλοκαιριού.

Ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά στον ουρανό. Η ζέστη του καλοκαιριού αισθητή σε κάθε μόριο του καυτού αέρα. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν το γνωστό τραγούδι τους, το απ'αρχής του κόσμου.
Ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο καμιά φορά κάποιο περιστέρι περνούσε καλώντας συντρόφους από τις παραπάνω γειτονιές.
Σε ένα μπαλκόνι δύο παπαγαλάκια φλέρταραν με τα φτερά ανοιχτά.
Σε μια ταράτσα μια μπουγάδα ασπρόρουχα λιαζόταν και χόρευαν στο ελαφρύ αεράκι. Ένα λευκό πουκάμισο με ένα λουλουδάτο φουστάνι αγκαλιάζονταν σαν εραστές που ξαναβρέθηκαν μετά από χρόνια και ψιθύριζαν θαρρείς λόγια αγάπης και αιωνιότητας. Μια μέλισσα πέρασε ανάμεσα τους βομβώντας και αγνοώντας το ερωτικό κάλεσμα του ενός για το άλλο.
Από κάπου μακριά μπορούσες να ακούσεις τον ήχο μιας λατέρνας και από το απέναντι σπίτι ένας σκύλος αγνάντευε μακριά, που και που γάβγιζε σε άγνωστους ήχους και μπαινόβγαινε στο διαμέρισμα από την πόρτα της βεράντας.

Εξορκισμός.

Είναι δύσκολο να κοιτάς το ειδωλό σου στον καθρέφτη 

Να το κοιτάς και να βλέπεις ποιός είσαι πραγματικά

Να βλέπεις όλα τα λάθη σου εκεί, να σε κοιτάνε κατάματα και να γελάνε μαζί σου 

Να βλέπεις όλες τις λάθος αποφάσεις, κινήσεις, σκέψεις 

Να τα βλέπεις όλα καθαρά σαν να είσαι πάλι πίσω

σε εκείνες τις στιγμές

να ξαναπαίζεις το ίδιο σενάριο

να επαναλαμβάνεις όλους τους διαλόγους

όλους τους μονολόγους, εσωτερικούς και μη

Είναι δύσκολο να δέχεσαι πως έπραξες, σκέφτηκες, ένιωσες με αυτό τον τρόπο

και το πιο δύσκολο είναι να μπορείς να αποδέχεσαι πως όλα θα τα έκανες ξανά το ίδιο

Το είδωλο σου σού θυμίζει πως είσαι άνθρωπος, πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις αδυναμίες σου, τους φόβους σου, τις κατάρες σου και τις τρικλοποδιές που βάζεις στον εαυτό σου.. γιατί πολύ απλά ξέρεις πως ότι και να γίνει θα είσαι εσύ και κανένας άλλος που θα σε έχει κάνει να παίξεις αυτό τον ρόλο

Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο στοιχείο σε αυτό το έργο 

πως ξέρεις όλους τους ρόλους απ' έξω, όλους τους παίχτες του παιχνιδιού και τίποτα δεν σε εκπλήσει 

Αυτό είναι η δυναμή σου μπροστά σε όλα τα επίθετα, σε όλες τις κριτικές 

ήσουν εσύ

Κανένας άλλος δεν μπορεί να μπεί στην θέση σου, στο μυαλό σου

να νιώσει όπως νιώθεις, να σκεφτεί όπως σκέφτεσαι, να πράξει ακριβώς όπως θα έπραττες εσύ, γιατί απλά δεν είναι εσύ

Το είδωλό σου λοιπόν ακόμα και αν μοιάζει με σένα ακριβώς, έχει τις ίδιες κινήσεις, τους ίδιους μορφασμούς, δεν θα είναι ποτέ εσύ 

Θα είναι πάντα μια ανεστραμμένη εκδοχή σου, χωρίς δική του υπόσταση γιατί βασίζεται σε σένα για να δημιουργηθεί 

Μην χάνεσαι λοιπόν σε αυτό, μην μαγεύσαι και ξεχνάς, μην απογοητεύεσαι και πάνω από όλα μην ζείς μέσα από αυτό 

Αυτό έχει να παίξει τον δικό του ρόλο και εσύ τον δικό σου 

Εσύ είσαι πρωταγωνιστής και αυτό απλά κάνει τον κομπάρσο 

Και θα τον κάνει πάντα.

Πανηγύρι Δεκαπενταύγουστου.

οι μέρες κορίτσια με λευκά φουστάνια
οι μήνες αγόρια με τζην παντελόνια
τα χρόνια παιδιά με λιωμένα παγωτά
όλα χορεύουν ένα γύρο
και εμείς στην μέση να μετράμε με ντέφι το ρυθμό στα δευτερόλεπτα

μια στάλα βροχή και μια αχτίδα ήλιου
και ο χορός αρχίζει
το γλέντι συνεχίζεται
και η μουσική αντιλαλεί στους κάμπους και στα βουνά

Κοίτα.
Πόσες μέρες, πόσες νύχτες είναι στο χορό
Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται
μα η μοιρασιά μένει πάντα ίδια

και εμείς εκεί.
μετράμε
γελάμε
κλαίμε
ποντάρουμε

και σε μια άκρη
να, κάτω από το μεγάλο πλατάνι
να, εκεί
κάθεται ο γέρος, στα άσπρα ντυμένος και αναμένει
να τελειώσει η γιορτή
να σηκωθεί αργά
να μας χαμογελάσει και να μας δώσει το χέρι
να φύγουμε μαζί

έχει και αλλού γιορτή
το γλέντι δεν τελειώνει
η τελευταία ανάσα
το τελευταίο δάκρυ
το τελευταίο γέλιο
αποχαιρετισμός με ένα αχ
και φύγαμε.

Darkness now rose, as daylight sunk and brought in low'ring Night, her shadowy offspring.

Είναι μια από αυτές τις βραδιές..
Που βαδίζεις στον δρόμο, η θερμοκρασία σου θυμίζει καλοκαιρινές νύχτες, ο αέρας μυρίζει νυχτολούλουδο και απλά νιώθεις την ύπαρξη σου να χάνεται. Ο ουρανός έχει πάρει αυτό το υπέροχο χρώμα που προσπαθείς να το προσδιορίσεις.. δεν είναι ροζ, ούτε πορτοκαλί ακριβώς, αλλά ούτε και κόκκινο. Το αεράκι που ίσα ίσα φυσάει, σε δροσίζει και απομακρύνει κάθε άσχημη σκέψη, μαζί με τα τελευταία απομεινάρια της ζεστής μέρας από το δέρμα.
Τις αγαπώ αυτές τις βραδιές.
Που το φεγγάρι έχει σχεδόν γεμίσει και λάμπει στον ουρανό σαν διαμάντι από άλλο κόσμο, σαν υπόσχεση για τον ερχομό της νύχτας και υπενθύμιση πως ο ήλιος λάμπει σε κάποια άλλη χώρα. Αυτό το φαναράκι που γεννά αναμνήσεις και ξυπνά έρωτες, που σε συντροφεύει στην βόλτα σου και σε κάνει να μην νιώθεις μόνος σαν το κοιτάς.
Αυτές τις βραδιές περιμένεις όλο τον χειμώνα.
Και ονειρεύεσαι παραλίες, άμμο, θάλασσα, ταξίδια, διακοπές, νυχτερινά μπάνια, μπαράκια, συντροφιές, βόλτες, τραγούδια, αλάτι στο δέρμα, φιλιά, παγωτά, καράβια, χρώματα, αγκαλιές, βραχιολάκια, κοχύλια, βραχάκια, κύματα, μπαλκόνια.

"Τι είναι καλοκαίρι; Ο ήχος από τα παγάκια σε ένα γυάλινο ποτήρι με καφέ στο μπαλκόνι"

 Ε.Β.Σ

Road Trip.

unknown source

Road trip playlist (short short short version)..

1. Toco - Samba Noir
2. Coldplay - Beautiful World
3. OneRepublic - Secrets
4. Owl City - Fireflies
5. The All-American Rejects - Dirty Little Secret
6. Nirvana - Come as you are
7. Kansas - Carry On Wayward Son
8. Whitesnake - Here I Go Again
9. Goo Goo Dolls - Iris
10. AC/DC - Thunderstruck
11. Imagine Dragons - It's Time
12. Dreamers – Scavenger Hunt
13. Dream Machines – Big Deal
14. Float – Pacific Air
15. Wild Cub - Thunder Clatter
16. Griffin House - Better Than Love
17. Wild Belle - Love like this
18. Leagues - Spotlight
19. Dan Croll - From Nowhere
20. Fitz And The Tantrums - Out Of My League
21. alt-J - Breezeblocks
22. Arctic Monkeys - Do I Wanna Know?
23. Vampire Weekend - Diane Young
24. Tame Impala - Feels Like We Only Go Backwards
25. The 1975 - Chocolate

Κόκκινο.

Είναι κάποια τραγούδια που τα αγαπώ.
Είναι από αυτά που οι στίχοι τους σε κάνουν να πιστεύεις πως γράφτηκαν για εσένα.
Πάντα ευχόμουν να είχα κάποιο μουσικό χάρισμα, αλλά η τύχη δεν με ευνόησε σε αυτό το κομμάτι. Οπότε αρκούμαι στο να αγαπώ τραγούδια.

Την λατρεύω την μουσική. Με ταξιδεύει, με συντροφεύει, με κάνει να είμαι διαφορετικοί άνθρωποι με κάθε νότα, να βρίσκομαι σε διαφορετικά μέρη, εποχές, στιγμές.
Μια ιστορία, μια μελωδία και η ζωή μου είναι γεμάτη.
Μια οικουμενικότητα και μια απεραντοσύνη μπροστά μου και μέσα μου ένα υπέροχο χάος.
Να ξέρεις πως κάθε φορά που μια νότα εμφανίζεται στο χώρο και μια λέξη ανθίζει σε ένα χαρτί, εγώ είμαι ευτυχισμένη.

#Evermore.

[...]My "act" has ended by becoming an integral part of my nature, I told myself. It's no longer an act. My knowledge that I am masquerading as a normal person has even corroded whatever of normality I originally possessed, ending by making me tell myself over and over again that it too was nothing but a pretense of normality. To say it another way, I'm becoming the sort of person who can't believe in anything except the counterfeit.[...]There is no virtue in curiosity. In fact, it might be the most immoral desire a man can possess.

Confessions of a Mask (1949), Yukio Mishima

So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.

Lord, what fools these mortals be!

Θες να φύγουμε;

Να πάμε μια βόλτα σε μια παραλία;

Να πάρουμε το αμάξι προς κάπου.

Να κάνει ζέστη και να έχουμε τα παράθυρα κατεβασμένα.

Να παίζουν στο ράδιο τραγούδια με κιθάρες και να τραγουδάνε γυναικείες φωνές.

Να φοράμε λεπτά ρούχα, ίσως και μόνο τα μαγιό.

Να έχουμε ακόμα την αρμύρα και τον ήλιο στο δέρμα μας.

Να μας φυσάει αυτό το αεράκι, το θαλασσινό.

Να μην υπάρχει λόγος, χρόνος, προορισμός.

Να βρούμε ένα μπαράκι σε μια παραλία.

Να ξαπλώσουμε στην ζεστή ακόμα άμμο.

Και να είναι απλά ένας ουρανός αυτό που μας χωρίζει από το απόλυτο.

Και να μου πεις τι σκέφτεσαι.

Και να μου διηγηθείς ιστορίες.

Και να πούμε αστεία.

Και να πούμε τι θα κάναμε αν ήμασταν κάπου αλλού στην γη.

Και να ξέρουμε πως δεν θα θέλαμε να ήμαστε αλλού, παρά μόνο εδώ, σε αυτή τη στιγμή.

Και να κλείσουμε τα μάτια.

Και να κρατήσουμε αυτές τις στιγμές στο μυαλό.

Και να γεμίσουμε άμμο.

Και να βάλουμε τα πόδια στο νερό, να χαθούν στο μαύρο.

I've stolen a garden. But it may already be dead, I don't know.

Because it's time.
It's here.
Now.

Take a deep breath and fall.
Till the end.
Till you become one with the wind.
Till every cell of your body shatters.
Till you are nothing.
Till you are everything.

Fall.
FALL.

and baby..
don't ever look back.

Λόγια, λόγια, λόγια
Κρύα
Σκληρά
Ξύλινα
Ψεύτικα
Λόγια χιλιοειπωμένα
Στιγμές ίδιες ξανά και ξανά
Μάσκες ίδιες
Διαστάσεις ίδιες
όλα ίδια.




…







..






.






Τι κερδίζεις με αυτό?
Οι στιγμές σου αυτές δεν σε ενοχλούν?
Ή μήπως έχεις συνηθίσει και πια δεν σου κακοφαίνεται?
Δεν νιώθεις οργή που ζεις σε αυτό το deja vu?
Που τα όνειρα σου είναι ασπρόμαυρα
Που οι μέρες σου είναι ασπρόμαυρες
Που οι σκέψεις σου είναι ασπρόμαυρες
Που η ίδια σου η ζωή είναι ασπρόμαυρη.
Και εσύ όλο κάτι ψάχνεις.
Αυτό το κάτι που όλο είναι άλλο και όμως πάλι ίδιο μοιάζει
Αυτό που σκέφτεσαι συνέχεια
Αυτό που ζητάς απεγνωσμένα
Αυτό που θα έδινες και την ζωή σου ακόμα για να το αποκτήσεις
Αυτό..
..που δεν ξέρεις καν τι είναι.

#Το.

και ας μην υπήρξε ποτέ η άρνηση
και ας είναι όλα όπως θα τα ονειρευόσουν
μικρές στιγμές γεμάτες βλέμματα
γεμάτες αγγίγματα
μυρωδιές

και ας μην ειπώθηκε πότε τίποτα
και ας είναι και αυτό σαν όλα τα υπόλοιπα

μια ανάμνηση μιας στιγμής
μιας στιγμής χωρίς όνομα
γιατί ποτέ δεν της δώθηκε ένα

και είναι απλά αυτό.
το δίχως όνομα
το δίχως χθές
σήμερα
αύριο

ας μείνει αυτό.
για ένα δευτερόλεπτο
μια ώρα
ακόμα και μια αιωνιότητα

δεν έχει σημασία το πού, το πώς, το γιατί
απλά μπορεί να υπάρξει
να υπάρχει
να υπήρξε

γιατί είναι μια στιγμή
μια λέξη
ένα βλέμμα
ένα δευτερόλεπτο
ένα χαμόγελο
μια αιωνιότητα
ένα φιλί
μια μέρα
ένα πάντα
ένα τίποτα
ένα ποτέ

ένα δίχως όνομα
ένα με χιλιάδες τρισεκαττομύρια ονόματα
λέξεις που δεν έχουν υπάρξει καν ακόμα
λέξεις που είναι ήχοι
που δεν θα υπάρξουν ποτέ γιατί πολύ απλά δεν έχουν ύλη





Και ας μην υπήρξε ποτέ
και ας μην ειπώθηκε ποτέ
ας μείνει
ένα πάντα.
ένα τίποτα.
ένα ποτέ.

and other drugs.

[…]I don't know. You meet thousands of people and none of them really touch you. And then you meet one person and your life is changed... forever.

Οι ανασφάλειες μου.

Παιδιά με συνοφρυωμένα μουτράκια.
Κορίτσια που χτυπάνε το πόδι τους στο πάτωμα με νεύρο.
Αγόρια που μπλέκουν σε καυγάδες και γυρνούν σπίτι με σκισμένα γόνατα και ανοιγμένα χείλια.
Και χτυπάνε στους τοίχους και γεμίζουν αίματα και το σκάνε από το σπίτι.

Και εγώ τις κερνάω παγωτό και τους τάζω βόλτες στις εξοχές.
Τους παίρνω γλυκά και καραμέλες
Τους τραγουδάω τα βράδια και τους διαβάζω παραμύθια μέχρι να τις πάρει ο ύπνος.
Και μετά τις σκεπάζω καλά και τους αφήνω ένα φως ανοιχτό για να μην φοβούνται.

Τις αγαπώ και ας κάνουν σκανταλιές.
Και ας σπάνε πράγματα.
Τις αγαπώ γιατί είναι εγώ χωρίς κανένα φίλτρο.
Και θα τις αγαπώ για πάντα, μιας και θα είμαστε μαζί για μια ζωή
και λίγο ακόμα.

http://baby-swag.tumblr.com/

MAL-2: Sometimes I take humor seriously. Sometimes I take seriousness humorously. Either way it is irrelevant.

Φιλική συμβουλή
Πριν την ακρόαση του τραγουδιού, επισκέψου την ακόλουθη διεύθυνση « www.rainymood.com », περίμενε λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξεκίνα το τραγούδι.

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

The end of a love story

They were sitting together in the sun. 

She moved a bit further, he followed her. 

She flew away, he stayed behind. 

After some seconds he flew at the opposite direction.  

In case of emergency pull the brake.

Olga Efimenco

"There are two tragedies in life. One is not to get your heart's desire. The other is to get it."

Δύο χέρια
Δύο μάτια
Δύο ψυχές
Διαστάσεις άπειρες
Κίνηση αιώνια
Αισθήσεις σε απειροελάχιστα δευτερόλεπτα

Ένα χάδι
Μια λέξη
Μια σιωπή
Ανοιχτά όνειρα σε μαύρο φόντο
Λευκές παραισθήσεις
Φεγγάρια να διαγράφουν φωτεινές πορείες

Και ένας αέρας που φέρνει μαζί του παραμύθια από χώρες μαγικές
εκεί που οι μέρες περνούν αργά και οι ώρες κόκκοι άμμου σε ξύλινη κλεψύδρα
εκεί που οι νύχτες πλημμυρίζουν ήχους και τα τζίνι πετάνε ανάμεσα στα σύννεφα
εκεί που οι ευχές βγαίνουν και οι έρωτες είναι μοναδικοί
εκεί που η ψυχή υπάρχει ελεύθερη
εκεί που ακόμα πιστεύουν

Mais tu ne dois pas l’oublier. Tu deviens responsable pour toujours de ce que tu as apprivoisé.

primo

secondo

terzo

Blues.

Rima Staines

Love is a maiden with a green dress, long golden hair and elfish walking*

[Quite indubitably it was she; even if the sunbeams did surround her figure as with a thin veil of gold, he perceived her in profile as plainly and as distinctly as on the bas-relief. Her head, whose crown was entwined with a scarf which fell to her neck, inclined forward a little; her left hand held up lightly the extremely voluminous dress and, as it reached only to her ankles, one could perceive clearly that in advancing, the right foot, lingering, if only for a moment, rose on the tips of the toes almost perpendicularly. Here, however, it was not a stone representation, everything in uniform colorlessness; the dress, apparently made of extremely soft, clinging material, was not of cold marble-white, but of a warm tone verging faintly on yellow, and her hair, wavy under the scarf on her brow, and peeping forth at the temples, stood out, with golden-brown radiance, in bold contrast to her alabaster countenance.

  As soon as he caught sight of her, Norbert’s memory was clearly awakened to the fact that he had seen her here once already in a dream, walking thus, the night that she had lain down as if to sleep over there in the Forum on the steps of the Temple of Apollo. With this memory he became conscious, for the first time, of something else; he had, without himself knowing the motive in his heart, come to Italy on that account and had, without stop, continued from Rome and Naples to Pompeii to see if he could here find trace of her—and that in a literal sense,—for, with her unusual gait, she must have left behind in the ashes a foot-print different from all the others.

  Again it was a noonday dream-picture that passed there before him and yet also a reality. For that was apparent from an effect which it produced. On the last stepping-stone on the farther side, there lay stretched out motionless, in the burning sunlight, a big lizard, whose body, as if woven of gold and malachite, glistened brightly to Norbert’s eyes. Before the approaching foot, however, it darted down suddenly and wriggled away over the white, gleaming lava pavement.

  Gradiva crossed the stepping-stones with her calm buoyancy, and now, turning her back, walked along on the opposite sidewalk; her destination seemed to be the house of Adonis. Before it she stopped a moment, too, but passed then, as if after further deliberation, down farther through the Strada di Mercurio. On the left, of the more elegant buildings, there now stood only the Casa di Apollo, named after the numerous representations of Apollo excavated there, and, to the man who was gazing after her, it seemed again that she had also surely chosen the portico of the Temple of Apollo for her death sleep. Probably she was closely associated with the cult of the sun-god and was going there. Soon, however, she stopped again; stepping-stones crossed the street here, too, and she walked back again to the right side. Thus she turned the other side of her face toward him and looked a little different, for her left hand, which held up her gown, was not visible and instead of her curved arm, the right one hung down straight. At a greater distance now, however, the golden waves of sunlight floated around her with a thicker web of veiling, and did not allow him to distinguish where she had stopped, for she disappeared suddenly before the house of Meleager. Norbert Hanold still stood without having moved a limb. With his eyes, and this time with his corporeal ones, he had surveyed, step by step, her vanishing form. Now, at length, he drew a deep breath, for his breast too had remained almost motionless.

  Simultaneously the sixth sense, suppressing the others completely, held him absolutely in its sway. Had what had just stood before him been a product of his imagination or a reality?]

Gradiva, a Pompeiian Fancy, by Wilhelm Jensen

Επαμφοτερίζοντα

Land of nobody cares*

Unknown artist