Β•

Αυτό το λίγο άσπρο που άμα του ρίξεις μπλε θα γίνει φως. 

Αυτός ο αέρας που περνάει ανάμεσα στα φύλλα.

Αυτό το κύμα που θεριό ανήμερο χτυπάει τα βράχια. 

Αυτό θα ήθελα να είναι όλη μου η ζωή-

Α•

Με ένα σκάφανδρο σαν φυλαχτό

Και αχινούς μεγάλους μαύρους

Στα μάτια και στα όνειρα

Βγήκαμε και ανοίξαμε 

Πόρτες 

Από γαλάζιο της φωτιάς

Και οταν τα μετρήσαμε της νύχτας τα ταγμένα

Δέκα τα δάχτυλα γεμίσαμε 

Μα βγήκανε λειψά

Άραγε είναι ο άνθρωπος απ'την αρχή καμένος 

Ή μήπως το βάζει στοίχημα 

Να δει αν θα κερδίσει

Την μάγισσα την Καλυψώ

Και πίσω να αφήσει

Της Ωγυγίας τα βουνά

Της Κίρκης το γλυκό πιοτό

Και πότε θα αντικρύσει

Της όμορφης γυναίκας του

Τα δυό τα μαύρα μάτια.

Το Έψιλον#

Η αλμύρα στα δάχτυλα όταν σου χαιδεύει τα χείλια, για δροσιά.
Σαν βγεί από την θάλασσα και ξαπλώσει ίσα μια πιθαμή στα δεξιά.
Με το δέρμα να λάμπει, χιλιάδες χρώματα στον ήλιο οι σταγόνες.
Και να ακούς τις πέτρες να αναστενάζουν σιγανά κάτω από το βάρος των βημάτων.

Και σαν έχει πέσει ο ήλιος, να τυλίγει το κορμί της στα λευκά και τα μαλλιά να μοιάζουν κύματα.
Να προχωρά ως την αρχή του μονοπατιού και να γυρνά να σε κοιτά με μάτια βαριά από την κούραση του ήλιου, μα η λάμψη που ακτινοβολούν να σε θεριεύει.
Εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που τα μάτια της βρίσκουν τα δικά σου να νιώθεις πως όλος ο κόσμος σταματά και εσύ έχεις ψηλώσει δέκα μέτρα.
Μετά να σου χαμογελά και νύμφη να ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλοπάτια για τον δρόμο.

1η Αυγούστου.