051215

Κουράστηκα.  Στο ομολογώ. 

Κουράστηκα με όλα αυτά τα ανούσια. Και ας ψάχνω να βρω κάτι να με γεμίζει, τίποτα πια δεν το καταφέρνει. Σαν να κουράστηκε η ψυχή μου και να έκλεισε. 

Ψάχνω να βρω κάτι αλλά τίποτα.. 

Κουράστηκα. Στο ομολογώ.

41115

Και περνάνε αυτές οι μέρες, περνάνε οι ριμάδες και μαζί τους νιώθω να περνάω και εγώ. Ένα εγώ χωρίς άρωμα, ένα εγώ χωρίς χρώμα, παρά μόνο ένα κόκκινο που και που και λίγο ίσως μωβ.
Και το πράσινο γίνεται καφέ και κίτρινο και βαθύ κόκκινο και μετά ένα μουντό, χαζό γκρί και μέχρι να ξαναγίνει πράσινο, είναι λες και έχει φύγει κάθε ανάμνηση. 

Και φταίνε όλα. Το νερό, ο αέρας, η γη, το φως, οι ψυχές. Όλα. Γιατί όλο κάτι λείπει και όσο και αν ψάχνω κάπου μου ξεφεύγει, γίνεται νερό και χάνεται. 

Γιατί ο έρωτας φίλε μου πρέπει να είναι κάτι που σε συγκλονίζει. Χωρίς φανφάρες και λόγια περιττά. Απλά έτσι να γίνεται ένα κλικ μέσα σου κάπου και όλα να είναι διαφορετικά. Όταν τον παλεύεις, τον μελετάς και τον σκοτίζεις.. Αστο! Έρωτας δεν είναι! 

Μέρα 2

Και τι να σου πω; Δεν έχω τίποτα πλέον να σου πω. Και ας σε σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα, δεν θέλω να στο πω, δεν θέλω να το ξέρεις. Και ας πεθαίνω να το ξέρεις. Την μια στιγμή θέλω να μπορούσα να στο φωνάξω, να στο γράψω και την επόμενη σταματώ. Γιατί ξέρω πως δεν είσαι πια εδώ και δεν έχει νόημα πια. Όταν εγώ είμαι εδώ και εσύ αλλού, χάνεται κάθε νόημα και κάθε ουσία και κάθε λέξη και κάθε σκέψη και όλα. Όλα πια είναι ανούσια. Γιατί έχει μπει αυτή η γραμμή και αυτή η γραμμή μας χωρίζει και ας χτυπιέμαι κάτω να σβηστεί. Οπότε γειά. Για πάντα. Για τώρα. Γειά και δεν θα σε σκεφτώ ξανά. Λέω.. 

#3

Βήμα.

Εμείς εδώ ξεκινήσαμε από ένα έψιλον και φτάσαμε σε ένα σίγμα. Ή τουλάχιστον το προσπαθήσαμε, το παλέψαμε, το διεκδικήσαμε, το αντιμετωπίσαμε.
Και είναι και άλλοι που πήγαν από το ένα στο τρία. Γιατί έτσι, έτυχε, το πάλεψαν είπαν.. ίσως και να ισχύει... απλά πλέον δεν συγκρίνω εμάς με αυτούς.. γιατί εμείς το κάναμε το άλμα, ενώ αυτοί περιμένουν ακόμα να ξεφουσκώσει το ποτάμι. Εμάς μας συγκρίνω με αυτούς που είναι ήδη στο ψι. Εκεί είναι το παιχνίδι. Με τα μεγάλα παιδιά! 

17715

Και κάπου εκεί μέσα στις ώρες, 

στα βιβλία, στα βράδια, στα δωμάτια με τους σκούρους τοίχους, 

στα χαμηλωμένα φώτα, θα μου ξεφύγει και θα σε σκεφτώ 

θα σε φανταστώ, να είσαι εδώ, να μου μιλάς ή και όχι, μάλλον όχι

 δεν χρειάζεται άλλωστε 

καμιά φορά δεν τις θέλω τις λέξεις, γιατί είναι ψεύτρες 

μην τις χρησιμοποιήσεις, θα τις κάνεις να σε προδόσουν, οτι δεν είσαι εσύ, οτι αυτό που βλέπω είναι απλά η δική μου φαντασία 

οπότε μείνε με το στόμα κλειστό, 

απλά κοίτα με 

δώσε μου το χέρι σου, σφίξε το δικό μου μέσα στο δικό σου, 

παγίδευσε το, 

σφιχτά. 

μου έχουν λείψει τα μάτια σου, το προσωπό σου, τα χέρια σου 

ξέρεις, ίσως στο έχω ξαναπεί, τα χέρια σου και τα μάτια σου είναι αυτά που θυμάμαι κυρίως από εσένα 

όλα τα υπόλοιπα είναι θολά και κάπως άχρωμα, 

δεν με ενδιαφέρουν και πολύ 

τα δαχτυλά σου όμως με νοιάζουν, γιατί αυτά μου κράτησαν το χέρι όταν το είχα ανάγκη 

τα χέρια σου με νοιάζουν γιατί αυτά με αγκάλιασαν 

όσο για τα μάτια σου 

αυτά μου λείπουν πιο πολύ

και έτσι λοιπόν, όταν σε σκέφτομαι καμιά φορά υπάρχουν μόνο αυτά, 

γιατί βάζω τα δυνατά μου να μην τα ξεχάσω 

γιατί έχω ήδη ξεχάσει πολλά, 

την μυρωδιά σου, το γέλιο σου, την φωνή σου 

και δεν έρχεσαι πια ούτε στα όνειρα μου 

και ας ξέρεις πόσο πολύ το λαχταρώ να σε δω

 ακόμα και μέσα σε ένα όνειρο 

γιατί; 

Έλα 

ακόμα και αν ξέρεις οτι θα με πληγώσει να σε ξαναδω.

Έλα.

Μου λείπεις-

#

Και είσαι κάθε μέρα, ακόμα, στο μυαλό μου! Κι ας μην υπάρχεις πια στη ζωή μου. Είσαι ακόμα εδώ! 

Standing ovation. Not.

Πόσο πολύ ήθελα να αποδειχτείς διαφορετικός δεν θα το μάθεις ποτέ! Πόσο πολύ ανάγκη το είχα, να μην εισαι σαν τους άλλους, γραφικός, πολυπαιγμένος, ίδιος.. Το ήθελα με όλη μου την ψυχή! Το είχα ανάγκη! Τόσο πολύ που άθελα μου το ειχα πιστέψει. Δεν μπορούσα να σε βάλω στο ίδιο κουτί  με τους άλλους. Αλλά δεν υπολόγισα πως ότι και να θέλω εγώ το πως εισαι πραγματικά θα αποκαλυπτόταν, όπως και έγινε. Και το έκανες τόσο εμφανές που δεν μπορούσα να του περάσω κανένα στρώμα χρώματος από πάνω. Το μόνο που μου έμενε ήταν να το δεχτώ. Οτι ναι, είσαι σαν όλους τους άλλους! Καμία μοναδικότητα, καμία διαφοροποίηση, παρά μια ομοιότητα που πλέον είναι τόσο εμφανής που αναρωτιέμαι πως και δεν την είδα! Και κάπως έτσι μου πέρασες, μου ξέφτισες και δεν είσαι πια παρά μια ανάμνηση, σαν από ταινία που δεν θέλω να ξαναδώ. 

Κανένα χειροκρότημα, μόνο τα λεφτά μου και τα λεπτά μου πίσω σας παρακαλώ. 

The End

It's time, baby.

#

Με μια μικρή δόση αναισθητικού.
Σε αυτό το δωμάτιο ηχομόνωσης.
Μετράς τις λακκούβες και τα ύψη στους τοίχους, στο ταβάνι, στο πάτωμα.
Κανένας ήχος δεν ζει εδώ.
Μόνο οι χτύποι της καρδιάς.
Πόσο εύχεσαι να ήταν και αυτοί απόντες.
Να μην υπήρχαν και ας μην υπήρχες και εσύ.

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

 Κ.Π. Καβάφη, Ποιήματα 

28315

το ανεξήγητο
το δύσκολο
το μυστηριώδες
αυτό ζητάει η ψυχή
την ελπίδα
την προσευχή
το φως
για να πάρει δύναμη να συνεχίσει.

Προσωπικό #6

Γιατί τους ανθρώπους τους ελκύει πάντα η τραγωδία? Γιατί ένα ατύχημα στον δρόμο, ένας θάνατος, μια αρρώστια, έχουν πάντα μάτια στραμμένα πάνω τους να τα κοιτούν με ενδιαφέρον? Είναι απλά περιέργεια ή μήπως αυτά τα γεγονότα μας κάνουν να ξεχνάμε τα δικά μας προβλήματα, μας θυμίζουν πως είμαστε πιο τυχεροί, πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα και πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ο θάνατος, το ατύχημα, η αρρώστια -ενός άλλου- πάντα μας γεμίζει ενδόμυχα με αγάπη για την ζωή, με χαρά που ακόμη έχουμε αποφύγει το αναπόφευκτο και ένα πείσμα να κάνουμε πράγματα..τουλάχιστον μέχρι να τα ξεχάσουμε και να ξαναμπούμε στην καθημερινότητα μας. 

aftermaths.

Προσωπικό #5

Και υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες. Που είναι όμορφες, ξέρουν πότε να μιλούν ή μάλλον πότε τους επιτρέπεται, ξέρουν πότε να σιωπούν, ξέρουν πως να χαμογελάσουν, ξέρουν πως να ντυθούν για να είναι επιθυμητές, ξέρουν πως να στηθούν για μια φωτογραφία και πάνω από όλα ξέρουν πως να κάνουν τον άντρα που συνοδεύουν να λάμπει, να φαίνεται σπουδαίος για την/τις κατάκτηση/σεις του. Εκείνος συνήθως νάρκισσος, αυτάρεσκος, με υπέρμετρο εγωισμό και έπαρση. Και εκείνη πιστή στην εικόνα, στις χρησιμοποιημένες ιδέες και στις εφάνταστες λέξεις του, που τής τις σερβίρει καθημερινά με μόνο σκοπό να την κάνει να καταλάβει οτι μόνο εκεινος μπορεί να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί έτσι τον βολεύει και έτσι τροφοδοτεί και τον μύθο του. Εκείνος ευτυχής γιατί έχει δίπλα του ένα τρόπαιο και μια ακόμα απόδειξη της ανωτερότητας του, εκείνη χαρούμενη γιατί είναι δίπλα στον αρχηγό.

Εγώ δεν είμαι μια τέτοια γυναίκα-

ευτυχώς.

unused.

nepenthes.

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό
θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.
Κι απάνω μου θα παίζει το τρελό
τρελό φεγγάρι.

Ολο θα σπάει το κύμα ρουμπινί
στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.
Οι παλάμες μου θα 'χουνε γενεί
δυο περιστέρια·

Θ' ανέβουν -- ασημένια δυο πουλιά --
με φεγγάρι -- δυο κούπες -- θα γεμίσουν,
με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά
θα μου ραντίζουν.

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.
Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καΐκι
ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ
λαμπρό χαλίκι.

Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,
η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να,
να το φεγγάρι!

Κ. Γ. Καρυωτάκης

Love is an illusion.

Could it be?

6.

...

Το πρώτο σου λάθος ήταν που με δοκίμασες.

Το δεύτερο λάθος σου ήταν που με σήκωσες από την καρέκλα μου και με έβαλες σε άλλη.

Το τρίτο λάθος σου ήταν που με έστειλες στον πόλεμο μονάχη.

Το τέταρτο λάθος σου ήταν που δεν μου μίλησες.

Το πέμπτο λάθος σου ήταν που με ξέχασες.

Το έκτο λάθος σου ήταν που δεν με βρήκες ποτέ.

I am almost Spring, baby!

Everytime I come to you, you always make me remember the reasons I left. All the bads and the unjust, all the downs I faced and all the mistakes I made.
Everytime, it's like you do it on purpose to remind me where I've been wrong and all the wrong chances I gave.
But darling I would never change you, I would never compare you, cause there is no one else like you and there'll never be. Cause everytime, it's fucking amazing!
I miss you. 

Ότι σε κάνει να κοιμάσαι καλύτερα τα βράδια.

Πόσο εύκολο είναι να βάλεις ετικέτες στους ανθρώπους. Σε ξεκουράζει, σε ηρεμεί. Δεν χρειάζεται πια να σκοτίζεσαι και να αναρωτιέσαι. Τους βάζεις στο κουτάκι τους μαζί με άλλους παρέα και δεν κάθεσαι να το αναλύσεις περαιτέρω. Μιας και ο άνθρωπος είναι από την φύση του ζώο αγέλης ε; Ξέρεις τι έχεις να περιμένεις ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τους έχεις πλέον αναλύσει όσο τους χρειάζεται ή μάλλον όσο σου χρειάζεται εσένα. Όσο για αυτούς που αρνούνται να μπουν σε μια κατηγορία, ε τότε απλά διαλέγεις εσύ όποια σε βολεύει πιο πολύ. Και έτσι χάνεις όλα όσα μπορεί ο καθένας να σου δώσει πέρα από την νόρμα σου, πέρα από το σύνηθες σου. Τώρα ποιός χάνει σε αυτή την συναλλαγή, ε αυτό το αφήνω να το κρίνεις εσύ, που ξέρεις.

source: the net

Evolution°

προσωπικό #4

Καμιά φορά λέω πως όλες οι στιγμές μας δεν υπήρξαν ποτέ. Μοιάζουν σαν από όνειρο και ξεγλιστρούν σαν καπνός πίσω από τα μάτια μου. Δεν θυμάμαι την φωνή σου, το γέλιο σου, την μυρωδιά σου. Μόνο θυμάμαι τα μάτια σου λιγάκι και τα δάχτυλά σου. Είναι αλήθεια ότι με αγκάλιασες κάποτε και με φίλησες; Δεν θυμάμαι. Νομίζω μου είπες πράγματα, αλλά μιας και η ανάμνηση της φωνής σου έχει πια χαθεί, νιώθω σαν κάπου να τα διάβασα όλα αυτά. Και ξέρεις νιώθω πως δεν έχω πια δικαίωμα να σε θυμάμαι, να σε αναζητώ στα πρόσωπα άλλων ανθρώπων, γιατί εσύ είσαι πλέον αλλού. Εγώ είμαι εδώ και εσύ εκεί, στο αλλού, στο τέρμα. Αλλά να ξέρεις εγώ θα συνεχίσω να σου μιλάω, να σε φαντάζομαι να περπατάς μαζί μου, να σε βάζω στην εικόνα κάθε ταξιδιού μου, στην σελίδα κάθε βιβλίου μου και να αναρωτιέμαι εάν και εσύ τυχόν το διάβασες κάποτε και τι σκέφτηκες. Δεν μου λείπεις. Μου λείπουν όλα αυτά που θα σου έδειχνα, εάν ήσουν εδώ και όλα αυτά που θα σου έλεγα. Μα πιο πολύ μου λείπει το πως μπορεί να ήμουν εγώ, εάν ήσουν ακόμα δίπλα μου.

source: unknown

black

τα δωμάτιο κρύωσε από όταν πρωτομπήκα. 

το φως άλλαξε, έγινε πιο θαμπό και η καρέκλα που κάθισα μοιάζει βράχος. 

ένα ζευγάρι μάτια απέναντι μου με κοιτούν εδώ και ώρα. 

το βλέμμα τους είναι σαν κενό. 

και όμως, σαν τα πρωτοαντίκρισα είδα μέσα τους μια καταιγίδα και την μανιασμένη θάλασσα.

 αντίκρισα κύματα βουνά και σύννεφα μαύρα και αστραπές. 

τώρα όμως είναι πλέον όλα σιγασμένα. 

τα σύννεφα είναι ακόμα εκεί, βαριά και δυσοίωνα, μα η θάλασσα είναι σχεδόν ακίνητη. 

τα φοβάμαι αυτά τα μάτια. 

μου ξυπνάνε συναισθήματα που δεν θέλω να αναγνωρίσω.

 δεν θέλω να τα ονομάσω, γιατί μόλις πάρουν όνομα, ίσως γίνουν θηλιές και με πνίξουν. 

I know that you know that I know that you know.

In love*

“I’d say go to hell, but I never want to see you again.”

- What are you doing with your life?

- My life?

- Yes, your life.. you know... That thing that happens just after you're born and just before you die..life.

- Oh, that stupid old thing.

Run Lola Run

Something old.

source: unknown

And if I ask you to take my hand..

 will you do it?

If I ask you to hold me and never let go..

If I tell you to run away with me..

To kiss me like there's no tomorrow

To love me with every breath you take

To follow me to the end of the universe

To have me, the way I am, no changes

 will you do it?

I know the answer.

But, do you?

The king is dead. Long live the king.

...

Η ανάγκη δημιουργείται με τον καιρό. 

[...]falling in love[...]

Παράφραση.

εικόνες και ήχοι όλα μπερδεμένα

 κρύφτηκαν σε μια άκρη του δωματίου

και όταν πέσει η νύχτα τα ανασύρω

τα απλώνω στο κρεβάτι και προσπαθώ να τα ξεμπλέξω 

ένα ένα τα μετράω 

και κάθε βράδυ μου βγαίνουν λειψά

τα δένω με βελούδινες κορδέλες

τα τυλίγω σε μετάξια και δαντέλες

τα ζεσταίνω με ανάσες

και σαν ξημερώσει τα απλώνω στον ήλιο

να στεγνώσουν

να μαζέψουν

να είναι τακτοποιημένα

μέχρι να δύσει ο ήλιος για μια ακόμα φορά

white#

*The moon was set.

1#

Είναι η νύχτα μεθυσμένη

Ντυμένη με μετάξια μαύρα

Τριγυρνά σε δρόμους

Έρχεται κάτω από την πόρτα σου 

Σε κοιτά στα κρυφά και σιγοτραγουδά

Για εσένα που δεν ξέρεις

Που μετράς μόνο τις μέρες

Με δάχτυλα κρύα

Που αγκαλιά ζεις με όνειρα δειλά

Και ψάχνεις να μετρήσεις όλα τ'άστρα τ'ουρανού 

Που αγναντεύεις μονοπάτια

Από καιρό κλειστά και μουχλιασμένα 

Και τις νύχτες σου σκορπάς στους ανέμους 

Κλείνει τα μάτια

Γελά

Και παίρνει τον δρόμο του γυρισμού

Can you see the "Fuck You" in my smile?

"Δεν θα σου πω αυτό που θες να ακούσεις.

Δεν ήρθα σήμερα εδώ για να σου δώσω καμία επιβεβαίωση."

Over. and out.

Τρέχουν.

Τρέχουν, κυλάνε, γλιστρούν μακριά.

Και εμείς μένουμε εδώ. 

Δεμένοι.

Παγιδευμένοι, με ρίζες στα πόδια και στις καρδιές.

Και αυτή την στιγμή γελώ. 

Γελώ γιατί ξέρω, ξέρω τι θα πουν, τι θα ζητήσουν.

Το έργο το διάβασα. Το ξέρω πια απέξω. 

Αυτοί όμως δεν το ξέρουν και αναρωτιούνται. 

Αχ, αυτοί. Με τόση αυτοπεποίθηση. Αχ, πόσο γελιούνται.

Πόσο λάθος είναι ο δρόμος που τραβάνε. 

Και αυτά συνεχίζουν να τρέχουν, να κυλούν, να γλιστρούν μακριά.

Και αυτοί εκεί δεμένοι. 

"Magic mirror in my hand, who is the fairest in the land?"

Μαθήματα.