#3

Βήμα.

Εμείς εδώ ξεκινήσαμε από ένα έψιλον και φτάσαμε σε ένα σίγμα. Ή τουλάχιστον το προσπαθήσαμε, το παλέψαμε, το διεκδικήσαμε, το αντιμετωπίσαμε.
Και είναι και άλλοι που πήγαν από το ένα στο τρία. Γιατί έτσι, έτυχε, το πάλεψαν είπαν.. ίσως και να ισχύει... απλά πλέον δεν συγκρίνω εμάς με αυτούς.. γιατί εμείς το κάναμε το άλμα, ενώ αυτοί περιμένουν ακόμα να ξεφουσκώσει το ποτάμι. Εμάς μας συγκρίνω με αυτούς που είναι ήδη στο ψι. Εκεί είναι το παιχνίδι. Με τα μεγάλα παιδιά! 

17715

Και κάπου εκεί μέσα στις ώρες, 

στα βιβλία, στα βράδια, στα δωμάτια με τους σκούρους τοίχους, 

στα χαμηλωμένα φώτα, θα μου ξεφύγει και θα σε σκεφτώ 

θα σε φανταστώ, να είσαι εδώ, να μου μιλάς ή και όχι, μάλλον όχι

 δεν χρειάζεται άλλωστε 

καμιά φορά δεν τις θέλω τις λέξεις, γιατί είναι ψεύτρες 

μην τις χρησιμοποιήσεις, θα τις κάνεις να σε προδόσουν, οτι δεν είσαι εσύ, οτι αυτό που βλέπω είναι απλά η δική μου φαντασία 

οπότε μείνε με το στόμα κλειστό, 

απλά κοίτα με 

δώσε μου το χέρι σου, σφίξε το δικό μου μέσα στο δικό σου, 

παγίδευσε το, 

σφιχτά. 

μου έχουν λείψει τα μάτια σου, το προσωπό σου, τα χέρια σου 

ξέρεις, ίσως στο έχω ξαναπεί, τα χέρια σου και τα μάτια σου είναι αυτά που θυμάμαι κυρίως από εσένα 

όλα τα υπόλοιπα είναι θολά και κάπως άχρωμα, 

δεν με ενδιαφέρουν και πολύ 

τα δαχτυλά σου όμως με νοιάζουν, γιατί αυτά μου κράτησαν το χέρι όταν το είχα ανάγκη 

τα χέρια σου με νοιάζουν γιατί αυτά με αγκάλιασαν 

όσο για τα μάτια σου 

αυτά μου λείπουν πιο πολύ

και έτσι λοιπόν, όταν σε σκέφτομαι καμιά φορά υπάρχουν μόνο αυτά, 

γιατί βάζω τα δυνατά μου να μην τα ξεχάσω 

γιατί έχω ήδη ξεχάσει πολλά, 

την μυρωδιά σου, το γέλιο σου, την φωνή σου 

και δεν έρχεσαι πια ούτε στα όνειρα μου 

και ας ξέρεις πόσο πολύ το λαχταρώ να σε δω

 ακόμα και μέσα σε ένα όνειρο 

γιατί; 

Έλα 

ακόμα και αν ξέρεις οτι θα με πληγώσει να σε ξαναδω.

Έλα.

Μου λείπεις-

#

Και είσαι κάθε μέρα, ακόμα, στο μυαλό μου! Κι ας μην υπάρχεις πια στη ζωή μου. Είσαι ακόμα εδώ!