Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

 Κ.Π. Καβάφη, Ποιήματα 

28315

το ανεξήγητο
το δύσκολο
το μυστηριώδες
αυτό ζητάει η ψυχή
την ελπίδα
την προσευχή
το φως
για να πάρει δύναμη να συνεχίσει.

Προσωπικό #6

Γιατί τους ανθρώπους τους ελκύει πάντα η τραγωδία? Γιατί ένα ατύχημα στον δρόμο, ένας θάνατος, μια αρρώστια, έχουν πάντα μάτια στραμμένα πάνω τους να τα κοιτούν με ενδιαφέρον? Είναι απλά περιέργεια ή μήπως αυτά τα γεγονότα μας κάνουν να ξεχνάμε τα δικά μας προβλήματα, μας θυμίζουν πως είμαστε πιο τυχεροί, πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα και πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ο θάνατος, το ατύχημα, η αρρώστια -ενός άλλου- πάντα μας γεμίζει ενδόμυχα με αγάπη για την ζωή, με χαρά που ακόμη έχουμε αποφύγει το αναπόφευκτο και ένα πείσμα να κάνουμε πράγματα..τουλάχιστον μέχρι να τα ξεχάσουμε και να ξαναμπούμε στην καθημερινότητα μας. 

aftermaths.

Προσωπικό #5

Και υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες. Που είναι όμορφες, ξέρουν πότε να μιλούν ή μάλλον πότε τους επιτρέπεται, ξέρουν πότε να σιωπούν, ξέρουν πως να χαμογελάσουν, ξέρουν πως να ντυθούν για να είναι επιθυμητές, ξέρουν πως να στηθούν για μια φωτογραφία και πάνω από όλα ξέρουν πως να κάνουν τον άντρα που συνοδεύουν να λάμπει, να φαίνεται σπουδαίος για την/τις κατάκτηση/σεις του. Εκείνος συνήθως νάρκισσος, αυτάρεσκος, με υπέρμετρο εγωισμό και έπαρση. Και εκείνη πιστή στην εικόνα, στις χρησιμοποιημένες ιδέες και στις εφάνταστες λέξεις του, που τής τις σερβίρει καθημερινά με μόνο σκοπό να την κάνει να καταλάβει οτι μόνο εκεινος μπορεί να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, γιατί έτσι τον βολεύει και έτσι τροφοδοτεί και τον μύθο του. Εκείνος ευτυχής γιατί έχει δίπλα του ένα τρόπαιο και μια ακόμα απόδειξη της ανωτερότητας του, εκείνη χαρούμενη γιατί είναι δίπλα στον αρχηγό.

Εγώ δεν είμαι μια τέτοια γυναίκα-

ευτυχώς.

unused.

nepenthes.

Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό
θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.
Κι απάνω μου θα παίζει το τρελό
τρελό φεγγάρι.

Ολο θα σπάει το κύμα ρουμπινί
στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.
Οι παλάμες μου θα 'χουνε γενεί
δυο περιστέρια·

Θ' ανέβουν -- ασημένια δυο πουλιά --
με φεγγάρι -- δυο κούπες -- θα γεμίσουν,
με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά
θα μου ραντίζουν.

Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.
Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καΐκι
ν' αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ
λαμπρό χαλίκι.

Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,
η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να,
να το φεγγάρι!

Κ. Γ. Καρυωτάκης

Love is an illusion.

Could it be?

6.

...

Το πρώτο σου λάθος ήταν που με δοκίμασες.

Το δεύτερο λάθος σου ήταν που με σήκωσες από την καρέκλα μου και με έβαλες σε άλλη.

Το τρίτο λάθος σου ήταν που με έστειλες στον πόλεμο μονάχη.

Το τέταρτο λάθος σου ήταν που δεν μου μίλησες.

Το πέμπτο λάθος σου ήταν που με ξέχασες.

Το έκτο λάθος σου ήταν που δεν με βρήκες ποτέ.

I am almost Spring, baby!

Everytime I come to you, you always make me remember the reasons I left. All the bads and the unjust, all the downs I faced and all the mistakes I made.
Everytime, it's like you do it on purpose to remind me where I've been wrong and all the wrong chances I gave.
But darling I would never change you, I would never compare you, cause there is no one else like you and there'll never be. Cause everytime, it's fucking amazing!
I miss you.