Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Λόγια, λόγια, λόγια
Κρύα
Σκληρά
Ξύλινα
Ψεύτικα
Λόγια χιλιοειπωμένα
Στιγμές ίδιες ξανά και ξανά
Μάσκες ίδιες
Διαστάσεις ίδιες
όλα ίδια.












..






.






Τι κερδίζεις με αυτό?
Οι στιγμές σου αυτές δεν σε ενοχλούν?
Ή μήπως έχεις συνηθίσει και πια δεν σου κακοφαίνεται?
Δεν νιώθεις οργή που ζεις σε αυτό το deja vu?
Που τα όνειρα σου είναι ασπρόμαυρα
Που οι μέρες σου είναι ασπρόμαυρες
Που οι σκέψεις σου είναι ασπρόμαυρες
Που η ίδια σου η ζωή είναι ασπρόμαυρη.
Και εσύ όλο κάτι ψάχνεις.
Αυτό το κάτι που όλο είναι άλλο και όμως πάλι ίδιο μοιάζει
Αυτό που σκέφτεσαι συνέχεια
Αυτό που ζητάς απεγνωσμένα
Αυτό που θα έδινες και την ζωή σου ακόμα για να το αποκτήσεις
Αυτό..
..που δεν ξέρεις καν τι είναι.

#Το.

και ας μην υπήρξε ποτέ η άρνηση
και ας είναι όλα όπως θα τα ονειρευόσουν
μικρές στιγμές γεμάτες βλέμματα
γεμάτες αγγίγματα
μυρωδιές

και ας μην ειπώθηκε πότε τίποτα
και ας είναι και αυτό σαν όλα τα υπόλοιπα

μια ανάμνηση μιας στιγμής
μιας στιγμής χωρίς όνομα
γιατί ποτέ δεν της δώθηκε ένα

και είναι απλά αυτό.
το δίχως όνομα
το δίχως χθές
σήμερα
αύριο

ας μείνει αυτό.
για ένα δευτερόλεπτο
μια ώρα
ακόμα και μια αιωνιότητα

δεν έχει σημασία το πού, το πώς, το γιατί
απλά μπορεί να υπάρξει
να υπάρχει
να υπήρξε

γιατί είναι μια στιγμή
μια λέξη
ένα βλέμμα
ένα δευτερόλεπτο
ένα χαμόγελο
μια αιωνιότητα
ένα φιλί
μια μέρα
ένα πάντα
ένα τίποτα
ένα ποτέ

ένα δίχως όνομα
ένα με χιλιάδες τρισεκαττομύρια ονόματα
λέξεις που δεν έχουν υπάρξει καν ακόμα
λέξεις που είναι ήχοι
που δεν θα υπάρξουν ποτέ γιατί πολύ απλά δεν έχουν ύλη





Και ας μην υπήρξε ποτέ
και ας μην ειπώθηκε ποτέ
ας μείνει
ένα πάντα.
ένα τίποτα.
ένα ποτέ.

and other drugs.


[…]I don't know. You meet thousands of people and none of them really touch you. And then you meet one person and your life is changed... forever.



Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Οι ανασφάλειες μου.

Παιδιά με συνοφρυωμένα μουτράκια.
Κορίτσια που χτυπάνε το πόδι τους στο πάτωμα με νεύρο.
Αγόρια που μπλέκουν σε καυγάδες και γυρνούν σπίτι με σκισμένα γόνατα και ανοιγμένα χείλια.
Και χτυπάνε στους τοίχους και γεμίζουν αίματα και το σκάνε από το σπίτι.

Και εγώ τις κερνάω παγωτό και τους τάζω βόλτες στις εξοχές.
Τους παίρνω γλυκά και καραμέλες
Τους τραγουδάω τα βράδια και τους διαβάζω παραμύθια μέχρι να τις πάρει ο ύπνος.
Και μετά τις σκεπάζω καλά και τους αφήνω ένα φως ανοιχτό για να μην φοβούνται.

Τις αγαπώ και ας κάνουν σκανταλιές.
Και ας σπάνε πράγματα.
Τις αγαπώ γιατί είναι εγώ χωρίς κανένα φίλτρο.
Και θα τις αγαπώ για πάντα, μιας και θα είμαστε μαζί για μια ζωή
και λίγο ακόμα.


http://baby-swag.tumblr.com/

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

MAL-2: Sometimes I take humor seriously. Sometimes I take seriousness humorously. Either way it is irrelevant.



Φιλική συμβουλή
Πριν την ακρόαση του τραγουδιού, επισκέψου την ακόλουθη διεύθυνση « www.rainymood.com », περίμενε λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξεκίνα το τραγούδι.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

"There are two tragedies in life. One is not to get your heart's desire. The other is to get it."

Δύο χέρια
Δύο μάτια
Δύο ψυχές
Διαστάσεις άπειρες
Κίνηση αιώνια
Αισθήσεις σε απειροελάχιστα δευτερόλεπτα

Ένα χάδι
Μια λέξη
Μια σιωπή
Ανοιχτά όνειρα σε μαύρο φόντο
Λευκές παραισθήσεις
Φεγγάρια να διαγράφουν φωτεινές πορείες

Και ένας αέρας που φέρνει μαζί του παραμύθια από χώρες μαγικές
εκεί που οι μέρες περνούν αργά και οι ώρες κόκκοι άμμου σε ξύλινη κλεψύδρα
εκεί που οι νύχτες πλημμυρίζουν ήχους και τα τζίνι πετάνε ανάμεσα στα σύννεφα
εκεί που οι ευχές βγαίνουν και οι έρωτες είναι μοναδικοί
εκεί που η ψυχή υπάρχει ελεύθερη
εκεί που ακόμα πιστεύουν


Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Love is a maiden with a green dress, long golden hair and elfish walking*

[Quite indubitably it was she; even if the sunbeams did surround her figure as with a thin veil of gold, he perceived her in profile as plainly and as distinctly as on the bas-relief. Her head, whose crown was entwined with a scarf which fell to her neck, inclined forward a little; her left hand held up lightly the extremely voluminous dress and, as it reached only to her ankles, one could perceive clearly that in advancing, the right foot, lingering, if only for a moment, rose on the tips of the toes almost perpendicularly. Here, however, it was not a stone representation, everything in uniform colorlessness; the dress, apparently made of extremely soft, clinging material, was not of cold marble-white, but of a warm tone verging faintly on yellow, and her hair, wavy under the scarf on her brow, and peeping forth at the temples, stood out, with golden-brown radiance, in bold contrast to her alabaster countenance.
  As soon as he caught sight of her, Norbert’s memory was clearly awakened to the fact that he had seen her here once already in a dream, walking thus, the night that she had lain down as if to sleep over there in the Forum on the steps of the Temple of Apollo. With this memory he became conscious, for the first time, of something else; he had, without himself knowing the motive in his heart, come to Italy on that account and had, without stop, continued from Rome and Naples to Pompeii to see if he could here find trace of her—and that in a literal sense,—for, with her unusual gait, she must have left behind in the ashes a foot-print different from all the others.
  Again it was a noonday dream-picture that passed there before him and yet also a reality. For that was apparent from an effect which it produced. On the last stepping-stone on the farther side, there lay stretched out motionless, in the burning sunlight, a big lizard, whose body, as if woven of gold and malachite, glistened brightly to Norbert’s eyes. Before the approaching foot, however, it darted down suddenly and wriggled away over the white, gleaming lava pavement.
  Gradiva crossed the stepping-stones with her calm buoyancy, and now, turning her back, walked along on the opposite sidewalk; her destination seemed to be the house of Adonis. Before it she stopped a moment, too, but passed then, as if after further deliberation, down farther through the Strada di Mercurio. On the left, of the more elegant buildings, there now stood only the Casa di Apollo, named after the numerous representations of Apollo excavated there, and, to the man who was gazing after her, it seemed again that she had also surely chosen the portico of the Temple of Apollo for her death sleep. Probably she was closely associated with the cult of the sun-god and was going there. Soon, however, she stopped again; stepping-stones crossed the street here, too, and she walked back again to the right side. Thus she turned the other side of her face toward him and looked a little different, for her left hand, which held up her gown, was not visible and instead of her curved arm, the right one hung down straight. At a greater distance now, however, the golden waves of sunlight floated around her with a thicker web of veiling, and did not allow him to distinguish where she had stopped, for she disappeared suddenly before the house of Meleager. Norbert Hanold still stood without having moved a limb. With his eyes, and this time with his corporeal ones, he had surveyed, step by step, her vanishing form. Now, at length, he drew a deep breath, for his breast too had remained almost motionless.
  Simultaneously the sixth sense, suppressing the others completely, held him absolutely in its sway. Had what had just stood before him been a product of his imagination or a reality?]

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Land of nobody cares*


Unknown artist

Κάτι τέτοιες Κυριακάτικες στιγμές..

Unknown artist

The world was on fire and no one could save me but you.
It's strange what desire will make foolish people do.
I never dreamed that I'd meet somebody like you.
And I never dreamed that I'd lose somebody like you.

No, I don't want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
With you (This world is only gonna break your heart)

What a wicked game to play, to make me feel this way.
What a wicked thing to do, to let me dream of you.
What a wicked thing to say, you never felt this way.
What a wicked thing to do, to make me dream of you and,

I want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
No, I want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
With you.

The world was on fire and no one could save me but you.
It's strange what desire will make foolish people do.
I never dreamed that I'd love somebody like you.
And I never dreamed that I'd lose somebody like you,

No, I want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
No, I want to fall in love (This world is only gonna break your heart)
With you (This world is only gonna break your heart)
No, I... (This world is only gonna break your heart)
(This world is only gonna break your heart)

Nobody loves no one.

Wicked Game - Chris Isaak

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Ερυθρά*

[Lake Dock, Thousand Islands, Canada] found at besttravelphotos.me

Παραδόξως καλημέρα.


Μέρες τώρα περιμένω να έρθεις στα όνειρα μου, μα εσύ αποφάσισες να απέχεις.
Οι σκέψεις μου σαν τις σταγόνες τις βροχής, χιλιάδες εκατομμύρια.
Όλες μαζί και η κάθε μια χώρια
Μεταξύ τους, αλλά και από εμένα.
Είναι σαν να έχουν δική τους υπόσταση.
Γελούν, χορεύουν, κλαίνε, κλείνονται στον εαυτό τους, φωνάζουν.
Έρχονται μια μια και με ακουμπάνε στον ώμο, κάθονται μαζί μου.
Παραταγμένες η μια πίσω από την άλλη, περιμένουν ακρόαση.
Εγώ καθισμένη σε μια καρέκλα στην μέση ενός δωματίου, με τοίχους χωρίς όρια και ξύλινο πάτωμα.
Και αυτές έρχονται.
Και τι να τους πω;
Δεν έχω βρει ακόμα τις απαντήσεις, ίσως και να μην τις βρω ποτέ.
Αλλά αυτές διατηρούν το δικαίωμα να αναρωτιούνται για τον λόγο της ύπαρξης τους.
Οπότε και εγώ τις ακούω.
Και εσύ δεν είσαι εκεί να με βοηθήσεις..
Απέχεις
Πάλι
Και εγώ εδώ.. Να περιμένω και να αγνοώ.
Και ξέρεις, κάποιες από αυτές με φοβίζουν.
Είναι αυτές που έρχονται πάντα ντυμένες στα μαύρα.
Αυτές που δεν βγάζουν ήχο, που απλά κάθονται και με κοιτάνε.
Και είναι σαν να ξέρουν την απάντηση σε κάθε -κρυφό και μη- ερώτημα.
Σαν να με χλευάζουν.
Σαν να μου λένε πως δεν μπορώ να συνεχίσω να υπεκφεύγω, να κρύβομαι.
Πως θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να ανέβω στην σκηνή να παίξω.
Γιατί θα είναι η σειρά μου και θα είμαι δεμένη -αναγκασμένη-
Και αυτό με φοβίζει.
Ίσως πιο πολύ από όλα.
Πιο πολύ από όλα.
Και εσύ απέχεις
Πάλι

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Gold flames*


νύχτα 28.

Μια μαύρη ομίχλη έχει πέσει στο χώρο
Τα έπιπλα χάθηκαν στο σκοτάδι
Οι τοίχοι δεν υπάρχουν πια
Δεν υπάρχει δεξιά ή αριστερά
Πάνω ή κάτω 
Προσπαθώ να βρω τον δρόμο στα τυφλά
Μα δεν υπάρχει πια τίποτα γύρω μου 
Μόνο η ομίχλη
Ούτε μια ακτίδα φωτός

Τα δευτερόλεπτα τα μετρώ με τους χτύπους της καρδιάς μου

Δεν ξέρω πόση απόσταση έχω διανύσει
Μπορεί να είναι χιλιόμετρα, μπορεί και ελάχιστα μέτρα
Δεν υπάρχει καμία αίσθηση χωροχρόνου
Μπορεί να έχουν περάσει κιόλας μέρες
Πότε ξεκίνησε;
Πού ήμουν πριν;
Αν φωνάξω θα υπάρξει κανείς να με ακούσει;

Και ας προσπαθώ, δεν παράγω κανέναν ήχο
Δεν έχω στόμα πια
Στην θέση του δεν υπάρχει τίποτα
Και τα μάτια μου εξαφανίστηκαν μαζί με την μύτη
Δεν έχει μείνει τίποτα από το πρόσωπο που είχα πριν λίγα λεπτά


Λες να εξαφανιστώ και εγώ σιγά σιγά;
Να γίνω μέρος της ομίχλης;
Να μην υπάρχω παρά σαν μόρια νερού στην ατμόσφαιρα;
Και οι σκέψεις μου;
Όλα αυτά που σκέφτομαι αυτή την στιγμή, όλα αυτά που σκέφτηκα;
Θα χαθούν όλα έτσι απλά;
Ή θα γίνουν και αυτά μέρος της μαύρης ομίχλης;
Και πότε θα γίνει αυτό;
Αμέσως ή θα αρχίσουν όλα να σβήνουν αργά;
Μια μια οι λειτουργίες μου να αρχίσουν να σταματάνε και μετά να εξαφανίζονται
Τα άκρα μου να αρχίσουν να μικραίνουν, ώσπου vα γίνουν ένα με τον κορμό
Τι άραγε να εξαφανιστεί πρώτο;

Το μυαλό ή το σώμα;





Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Νταίυ 25 *γιατί έτσι απλά..

Είναι μια από τις σπάνιες μέρες με ήλιο. Τελευταία τον βλέπουμε όλο και λιγότερο. Αλλά και όταν αποφασίσει να μας κάνει την χάρη συνήθως συνοδεύεται από έναν αέρα που απλά σε αφήνει παγωτό φράουλα.
Αυτή λοιπόν την μέρα με αυτό το σπάνιο φαινόμενο, κάθομαι σε ένα κρύο γραφείο και σκέφτομαι στιγμές που έφυγαν, στιγμές που δεν ήρθαν ακόμα και στιγμές που δεν θα έρθουν ποτέ. 
Έχω τόσα να σου πω! Αυτό μου λείπει πιο πολύ.. αυτές οι κουβέντες μας! Οι ατέλειωτες ώρες συζήτησης, που θα πω πράγματα που μόνο εσύ θα καταλάβεις, που δεν θα χρειαστεί να εξηγήσω τι, πως, γιατί...απλά θα καταλάβεις. Ακόμα και τις τρίτες σκέψεις. Αυτό δεν το έχω πια και μου λείπει γιατί δεν το έχω βρει με κανένα άλλο άνθρωπο. Μόνο με σένα.. και μετά από πόσα κύματα όμως, ε;
Αυτή την μέρα θα ήθελα, λοιπόν να ήσουν εδώ. Να πηγαίναμε για ένα καφέ, να μιλούσαμε, να λέγαμε τα ίδια και τα ίδια, να καταλήγαμε πάλι στα ίδια συμπεράσματα. Γιατί μόνο μαζί σου μπορώ να ανοίξω όλα τα χαρτιά και να μην βάλω κανένα τοίχο, κανένα προστατευτικό, καμία απόσταση. 

Κουράστηκα να τρέχω.. Βαρέθηκα! Πως να στο πω;; Φτάνει! 
Όλο τρέχω και τρέχω και τρέχω.. Από τα προβλήματα μου, τις επιλογές μου, τα όνειρά μου, τις ανάγκες μου, τις ελπίδες μου, εμένα την ίδια.. Πάντα τρέχω και πάντα τα βρίσκω πάλι μπροστά μου. Πάντα εκεί.. Πάντα. Και εγώ κλείνω τα μάτια, γυρνάω την πλάτη και τρέχω. 
Αντί να πάψω να λιποτακτώ, να πάρω φόρα και να πέσω! Να πέσω βρε παιδί μου και όπου με βγάλει. Τι έχω να χάσω στην τελική; Τίποτα! Πιο πολλά χάνω τώρα!

Απλά ξέρεις τι με κρατάει πίσω... το ξέρεις και ας μην το λες.. και ας το υπονοείς απλά.. 
Πώς όμως κόβεις δεσμούς με όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω και απλά φεύγεις;; Πως καταφέρνεις να μην τα κάνεις να σε στοιχειώσουν στον δρόμο σου προς την απελευθέρωση; 
Μήπως τελικά όταν πια τα έχεις αφήσει, θα έρθουν εκείνα να σε βρουν από τον κόσμο των νεκρών σκέψεων και θα μπαίνουν στα όνειρα σου;
Πόσο ελεύθερος είσαι εν τέλει εάν χρειάζεται να αποχωριστείς με πράγματα που πλέον είναι μέρος σου απλά και μόνο για να πεις ότι απελευθερώθηκες; 
Μήπως τελικά γίνεσαι ακόμα πιο σκλάβος; 
Σκλάβος σε πολυ-χρησιμοποιημένες ιδέες, κάλπικες λίρες και γενικότητες με μεγάλα φωτεινά ονόματα που από μέσα είναι έτοιμες προς κατάρρευση..

Δεν ξέρω εαν βγάζεις κάποια άκρη... Αν σε είχα μπροστά μου θα μου είχες ήδη απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις, θα μου είχες θέσει άλλες τόσες και δεν θα πάλευα να επιπλεύσω σε ρηχά νερά τώρα.. 

Καλά..
Σε αφήνω τώρα, πάω για ένα τσιγάρο στο φως.. μπας και βγω από το σκοτάδι ή έστω μπας και με τυφλώσει προσωρινά και λέω πως αυτό είναι ο λόγος της ύπαρξης αυτού του σκοταδιού..
Μου λείπεις χαζό πλάσμα.. 
  

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Μέρα 6η

Μια άλλη ζωή αν είχα
Τι άραγε θα έκανα αλλιώς;
Μάλλον τίποτα
Μάλλον όλα θα ήταν ίδια
Επιλογές ίδιες
Όνειρα ίδια
Ελπίδες ίδιες
Γιατί εγώ θα ήμουν ίδια
Και η άλλη ζωή θα ήταν ίδια με αυτή τώρα.







Γελάς ε;
Το ξέρω πως γελάς με μένα..
Σου φαίνεται αστείο να αναζητώ κάτι που δεν γίνεται να βρεθεί
Ξέρω τι θα μου πεις
Θα μου πεις πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και πως άμα θέλουμε να κάνουμε κάτι μπορούμε
Πως δεν χρειάζομαι μια άλλη ζωή
Πως και σε αυτή μπορώ να κάνω ότι θέλω

Η διαφορά μας ξέρεις που είναι;
Πως μεγαλώσαμε αλλιώς
Στο μυαλό μου είναι πλέον εντυπωμένα τα μη και τα πρέπει
Στο δικό σου όλα είναι ρευστά

Ξέρεις καμιά φορά δεν ξέρω ποιος είναι τελικά πιο κερδισμένος..
Αυτός που έχει αποδεχτεί τα πράγματα όπως του ήρθαν ή αυτός που δεν τα δέχεται και παλεύει μια ζωή να τα αλλάξει; Η ζωή είναι αγώνας.. γιατί όμως να πρέπει να είναι αγώνας; Γιατί πρέπει όλα να είναι ρευστά; Γιατί να πρέπει να παλεύεις συνέχεια με τους δαίμονες σου και τα φαντάσματα των παρελθόντων επιλογών; Γιατί για να είσαι να πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε στιγμή στον εαυτό σου και απλά να λες πως αφού παλεύω να είμαι κάποια στιγμή θα είμαι; Και θα είσαι ή απλά και τότε θα λες πως ακόμα δεν τα κατάφερες, αλλά σύντομα.. σύντομα.. πόσο σύντομα; Και αλήθεια τώρα.. μεταξύ μας.. αλήθεια πιστεύεις πως είσαι ακριβώς αυτό που θα ήθελες; και αν όντως είσαι αυτό που θα ήθελες, γιατί συνεχίζεις να παλεύεις με τόση επιμονή και αυτομαστίγωση; Τι θες να αποδείξεις και σε ποιόν; Και πότε επιτέλους θα σταματήσεις να τρέχεις και απλά θα κάτσεις;


Είσαι ακόμα μαζί μου ή βαρέθηκες ήδη;
Βαρέθηκες ε;
Καλά σε αφήνω τότε.. πάλι με έπιασε η πολυλογία μου και εν τέλει δεν βγήκε και άκρη.. 
Να είσαι καλά, ε!
Τα λέμε σύντομα ανόητο παιδί..