μέρα 3η

Όλα μου φαίνονται πως κινούνται αργά

απελπιστικά αργά..

Οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές, τα όνειρα, τα συναισθήματα.

Σαν να βρίσκομαι σε ένα τεράστιο κουτί γεμάτο μέλι.

Εγώ, ο χρόνος, τα βήματα μου όλα σε slow motion.

Όλα εκτός από το μυαλό μου.

Αυτό πάλι βρίσκεται σε fast forward. 

Σκέψεις με βομβαρδίζουν, 

λέξεις απλά πετάγονται πίσω από τα μάτια μου. 

Το έχεις νιώσει ποτέ?

Το σώμα σου να είναι καρφωμένο σε ακινησία 

Το μυαλό σου να τρέχει με ταχύτητες φωτός

Και αυτό το ασύγχρονο να μην σε αφήνει να λειτουργήσεις φυσιολογικά?

Day 1

Ανοιξιάτικη μέρα σήμερα! Όλη η πόλη φωτισμένη και χρωματιστή.. Σαν να είναι άλλη νιώθω. Μυρωδιά από γιασεμί και πράσινο όπου κοιτάξεις. 

Προς στιγμήν φάνηκε να το πηγαίνει για βροχή.. Τα σύννεφα είναι ακόμα σε ένα κομμάτι του ουρανού.. Βαριά και σκούρα. Σαν να σου δηλώνουν την παρουσία τους, ώστε να μην ελπίζεις και πολύ. 

Σε είδα στον ύπνο μου σήμερα.. Ύπνο.. Ας πούμε πως κοιμήθηκα. Ξέρεις αυτό το κοιμάμαι αλλα δεν κοιμάμαι και ακούω και αντιλαμβάνομαι τι γίνεται γύρω μου; Αυτο! Σε είδα που λες και χάρηκα γιατί είχες καιρό να έρθεις. Και μόλις ξύπναγα δεν θυμόμουν τι είχα δει, απλά οτι ήσουν εκεί και σε σκεφτόμουν. Και όταν με ξανάπαιρνε ο ύπνος πάλι τα ίδια.. Κάθε φορά εσύ εκεί αλλά χωρίς να ξέρω το πως και το γιατί. Περίεργο δεν είναι; Ίσως επειδή είσαι στο μυαλό μου συνέχεια αυτές τις μέρες..

Μαύρα πανιά

Ψυχές δεμένες σε τοίχους

Αλυσίδες χοντρές τους κρατάνε 

Γύρω απο τα χέρια, τα πόδια, τον λαιμό 

Σαν Άτλες βαστάνε ουρανούς στους ώμους

Σαν σκαραβαίοι κυλάνε άστρα μερόνυχτα

Ψυχές που αναζητούν μια αόρατη σωτηρία

Ψυχές ντυμένες στα μαύρα

Βαδίζουν σε ατέρμονα μονοπάτια

Πάντα προς το φως

Που ποτέ δεν φτάνουν

Με μάτια τυφλά 

Κόκκαλα άδεια από ουσία

Για μια νίκη γδέρνουν το δέρμα τους

Αυτομαστιγώνονται με σιδερένιες γλώσσες

Σκάβουν λάκους με τα νύχια

Πολεμούν με φαντάσματα και δαίμονες

Αιώνια καταδικασμένες 

Για αυτόν που έφυγε χθες:23414

Ανεκπλήρωτες στιγμές

Και λέξεις που ψάχνουν χρώμα

Ένα τετράδιο ανοιχτό σε λευκή σελίδα 

Με το μολύβι ακίνητο σχεδόν νεκρό 

Μια νότα έμεινε από εχθές τη νύχτα

Ένα μαύρο δάκρυ στον άσπρο τοίχο

Η μουσική ήδη ξεχασμένη

Και αυτή μονάχη να ψάχνει διαδρομή

Βαθύ κόκκινο και διάφανο φως 

Έχουν σμίξει σε χορό

Με βήματα ελαφρά

Στροβιλίζονται στο δωμάτιο

Χέρια μόνα τους 

Μπλέκονται και σφίγγουν 

Να είναι δυό

Μην νιώθουν μοναξιά 

Ένα αντίο κρυφοψελλίζεται

Σαν προσευχή σχεδόν ξεχασμένη

Ύμνος σε κάποιον θεό 

Από παρελθόντα χρόνο

Άσπρα σεντόνια κρεμασμένα

Ανεμίζουν 

Με στάλες βροχής κεντημένα 

Δάκρυα που τρέχουν σε λευκό καμβά 

Και η φλόγα στο κερί 

Ακόμη αναμμένη

Κρυφογελά ντροπαλή 

Παιχνίδια παίζοντας με τις σκιές 

Όπλα της νύχτας

Απέναντι στο σκληρό φως της μέρας

Αιώνες άρρηκτα δεμένες

Πάντα βαδίζουν χωριστά 

Αντίο φωτεινή ψυχή

Όπου πας να έχεις φώς, χρώμα και θάλασσα 

Και θα τα ξαναπούμε.

Day 0.

Ας πούμε πως σήμερα είσαι το ημερολόγιο που δεν έχω.

Θα σου πω και εσύ απλά άκου τα.. άλλωστε σχόλια δεν κάνεις.

Είμαι σπίτι αυτές τις μέρες, ένα ταξίδι αστραπή.. 

Πότε ήρθα και πότε φεύγω δεν το κατάλαβα. 

Ήταν και περίεργες αυτές οι μέρες. Τρέξιμο, δουλείες που έπρεπε να γίνουν, υποχρεώσεις.. τι τα θές.. Δεν κατάφερα βέβαια να τα κάνω όλα αυτά που ήθελα, κάποια γιατί δεν πρόλαβα και άλλα γιατί δεν γινόταν να γίνουν.

Μου λείπει αυτή η πόλη. Το χρώμα της, ο ρυθμός της, ο κόσμος της. Φεύγοντας αφήνω πράγματα και ανθρώπους που αν μπορούσα θα τους έπαιρνα μαζί μου στην βαλίτσα.. ακόμα και στην τσέπη. Αν μπορούσαν να γίνουν τόσα δα, ίσα ίσα να χωρέσουν και μετά θα τα έκρυβα καλά και θα τα είχα μαζί μου. Αλλά δεν γίνεται.

Πάλι πίσω λοιπόν στα ίδια που αντέχω ακόμα. Εντάξει έχω πράγματα και εκεί που αγαπώ και χαίρομαι που τα έχω, αλλά να..ξέρεις..δεν είναι το ίδιο. 

Πρέπει να φτιάξω και βαλίτσα. Φέρνω άδεια και γυρνάω γεμάτη..σχεδόν. 

Δύο βιβλία πρέπει να τελειώσουν.. ίσως αύριο καταφέρω το ένα στο ταξίδι. Το άλλο δεν ξέρω πότε θα το αρχίσω..δεν έχω βλέπεις πολύ χρόνο αυτό τον καιρό. Μια με το ένα, μια με το άλλο.. Συνέδρια, μαθήματα, εξετάσεις, πειράματα, ταξίδια. Γέμισα. 

Σταματάω τώρα γιατί βαρέθηκες ήδη. Με φωνάζουν να πάω και μέσα. 

Μου έλειψε αυτό.

Φιλιά

Missing it.

Rick: And remember, this gun is pointed right at your heart.

Renault: That is my least vulnerable spot.

Casablanca

I know. I know that I shall never again meet anything or anybody who will inspire me with passion. You know, it's quite a job starting to love somebody. You have to have energy, generosity, blindness. There is even a moment, in the very beginning, when you have to jump across a precipice: if you think about it you don't do it. I know I'll never jump again.

Nausea

incubus 2.1

Κόκκινα δάχτυλα ξεπροβάλλουν από τα χαλάσματα με νύχια γαμψά

Φωνές στριγκές και απόκοσμες ακούγονται μέσα από τις πέτρες

Είναι η ώρα που στους μύθους ξυπνάνε οι εφιάλτες

Είναι η ώρα που τα όνειρα γεννιούνται και πεθαίνουν

Μια θάλασσα μαύρη και κύματα θεριά

Κρύο και αλμύρα παντού

Μπαίνει στα μάτια, στο στόμα, στην ψυχή και πνίγει

Αστραπές σκίζουν τους ουρανούς στα δυο

Από την σχισμένη γη αναβλύζουν ποτάμια από θειάφι

Δέντρα νεκρά γεμάτα πληγές κακοφορμισμένες

Τίποτα δεν φυτρώνει πια εδώ

Και ο αέρας λυσσομανά και φέρνει θάνατο

Μαύρα πουλιά με ράμφη ξίφη οργώνουν τους ουρανούς

Κουφάρια ζώων τριγύρω

Ακούς το άλογο του μαύρου στρατηλάτη;

Εδώ είναι το βασίλειο, εδώ και η εξορία

Και ο ήλιος έχει πάρει μόλις να δύει-

11.

Δεν ζώ μόνη.
Γύρω μου υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι..
Κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ο καθένας με δική του ταχύτητα.
Ταυτότητες λειψές, άδειες σκέψεις και αυτοί απλά συνεχίζουν να κινούνται..
Μιλάνε, φωνάζουν, γελάνε, κλαίνε και εγώ το μόνο που βλέπω είναι φωτεινά ίχνη, σαν διάττοντες αστέρες. Αυτόφωτες και μη υπάρξεις, παντού τριγύρω. Ήχοι, χρώματα, αισθήσεις οξυμένες και μια μανία για να νιώσει ο καθένας κάτι.. ότι.
Δεν ζώ μόνη..
και είναι στιγμές που είναι σαν κατάρα και άλλες που είναι ευλογία.
Μαθαίνω από τους ανθρώπους, ακόμα και από τους διάττοντες.
Ίσως κυρίως από αυτούς.
Αυτούς τους χορευτές του ουρανού, με τις περίτεχνες μακριές φορεσιές τους, τους τυχοδιώκτες του διαστήματος.
Αυτούς.
Και ας μην ζώ μόνη.

underwater flights.

Monochrome – Underwater photography by Elena Kalis

"Keep your breath and count to million. Open your eyes and let the silence envelop you, fill every atom of your being. See the glimmer of light and all the billions of small particles flying. All the small delicate bubbles struggling to reach the surface. And at that moment, when they become one with the atmosphere.. can you hear their voices of joy? Because, you know, these tiny bubbles were created and have lived only for that.. Their whole existence was only based on that single moment, when free at last they finish their journey and reach their destination. They are happy because they only existed, even if that life was for you and me, just a fleeting moment. Now that you know dear child, let out your breath and resurface again and I am sure that you will wish to become a tiny bubble too." 

Two broken pieces don't always make a whole, darling.

Δεν έχει υφάνει ο άνθρωπος τον ιστό της ζωής: μια κλωστίτσα του είμαστε.

Ό,τι κάνουμε στον ιστό, το κάνουμε στον εαυτό μας. 

Όλα τα πράγματα ενώνονται. 

Όλα είναι δεμένα μεταξύ τους 

Αρχηγός Σιάτλ (φυλή ινδιάνων Σουκουάμις)

Είμαστε όλοι επισκέπτες σ' αυτόν το χρόνο και τον τόπο. 

Απλώς περαστικοί. 

Σκοπός μας είναι να παρατηρήσουμε, να μάθουμε, να ωριμάσουμε, να αγαπήσουμε και μετά να γυρίσουμε στο σπίτι μας

Γνωμικό των Αμπορίτζιναλς

Εσύ;

Αγνοώ τα μονοπάτια που με οδήγησαν μέχρι εδώ, σε αυτή την στιγμή, σε αυτό το δευτερόλεπτο.
Ήμουν εκεί, αλλά τα βήματα μου ήταν ακούσια.

Και να που ακόμη προχωρώ σε αυτόν τον δρόμο.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Κάνω λάθη, μαθαίνω, δημιουργώ, σκέφτομαι… χωρίς αιτίες και σκοπό.

Και που και που νιώθω λίγο ελέυθερη.

Δεν χρειάζομαι άδεια πουκάμισα σαν αιτία, ούτε μια χούφτα ανεμόμυλους για σκοπό.
Ένα ανοιχτό παράθυρο.
Ένα ποδήλατο.
Λίγο μπλε σε λευκό καμβά.
Τίποτα άλλο δεν ζητώ.
Και τα έχω.
Και είμαι χαρούμενη.