Πόσο εύκολο είναι να βάλεις ετικέτες στους ανθρώπους. Σε ξεκουράζει, σε ηρεμεί. Δεν χρειάζεται πια να σκοτίζεσαι και να αναρωτιέσαι. Τους βάζεις στο κουτάκι τους μαζί με άλλους παρέα και δεν κάθεσαι να το αναλύσεις περαιτέρω. Μιας και ο άνθρωπος είναι από την φύση του ζώο αγέλης ε; Ξέρεις τι έχεις να περιμένεις ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τους έχεις πλέον αναλύσει όσο τους χρειάζεται ή μάλλον όσο σου χρειάζεται εσένα. Όσο για αυτούς που αρνούνται να μπουν σε μια κατηγορία, ε τότε απλά διαλέγεις εσύ όποια σε βολεύει πιο πολύ. Και έτσι χάνεις όλα όσα μπορεί ο καθένας να σου δώσει πέρα από την νόρμα σου, πέρα από το σύνηθες σου. Τώρα ποιός χάνει σε αυτή την συναλλαγή, ε αυτό το αφήνω να το κρίνεις εσύ, που ξέρεις.
Καμιά φορά λέω πως όλες οι στιγμές μας δεν υπήρξαν ποτέ. Μοιάζουν σαν από όνειρο και ξεγλιστρούν σαν καπνός πίσω από τα μάτια μου. Δεν θυμάμαι την φωνή σου, το γέλιο σου, την μυρωδιά σου. Μόνο θυμάμαι τα μάτια σου λιγάκι και τα δάχτυλά σου. Είναι αλήθεια ότι με αγκάλιασες κάποτε και με φίλησες; Δεν θυμάμαι. Νομίζω μου είπες πράγματα, αλλά μιας και η ανάμνηση της φωνής σου έχει πια χαθεί, νιώθω σαν κάπου να τα διάβασα όλα αυτά. Και ξέρεις νιώθω πως δεν έχω πια δικαίωμα να σε θυμάμαι, να σε αναζητώ στα πρόσωπα άλλων ανθρώπων, γιατί εσύ είσαι πλέον αλλού. Εγώ είμαι εδώ και εσύ εκεί, στο αλλού, στο τέρμα. Αλλά να ξέρεις εγώ θα συνεχίσω να σου μιλάω, να σε φαντάζομαι να περπατάς μαζί μου, να σε βάζω στην εικόνα κάθε ταξιδιού μου, στην σελίδα κάθε βιβλίου μου και να αναρωτιέμαι εάν και εσύ τυχόν το διάβασες κάποτε και τι σκέφτηκες. Δεν μου λείπεις. Μου λείπουν όλα αυτά που θα σου έδειχνα, εάν ήσουν εδώ και όλα αυτά που θα σου έλεγα. Μα πιο πολύ μου λείπει το πως μπορεί να ήμουν εγώ, εάν ήσουν ακόμα δίπλα μου.
