Πρώτα.

Θάλασσα

Ανοιχτό γαλάζιο και σκούρο μπλε

Φτερουγίζουν οι σκέψεις μαζι με τα πουλιά 

Υπό τον ήχο των κυμάτων ονειρεύομαι 

Γράμματα στην άμμο ανιχνεύω 

Ωραιότερη η στιγμή αυτή της μέρας 

Μενεξεδί και κόκκινο και πορτοκαλί

Ανοιχτός μπροστά ο ουρανός 

Καλοκαίριασε και όλα ειναι αλλιώς 

Ρίξε και εσύ μια πέτρα στην θάλασσα 

Ιριδίζοντα νερά παντού και μέσα μας

Αύγουστος 

silence.

2.

.κοίτα

να εκεί είμαστε
αυτοί οι δύο
που βαδίζουν μαζί
που κρατιούνται απο το χέρι

βλέπεις που βρέχει?
είναι μέρες έτσι
μέρες που έχει συννεφιά
κοιτάζω συχνά από το παράθυρο

και οι περαστικοί βιαστικοί
καμιά γάτα τρέχει κι'αυτή
και κρύβεται κάτω από τ'αμάξια
και φυσάει και ένας αέρας

χτυπάνε τα παραθυρόφυλλα
έχω ανεβάσει τις τέντες
και τη γλάστρα με τον βασιλικό
μας βλέπεις?

να εκεί είμαστε
κάτω από την μωβ ομπρέλα
αυτοί οι δυό
με τον σκύλο

που κρατιούνται από το χέρι.

Παραμύθι part II edited

''Σαν ποτέ στου Νότου τους μακρινούς τους βράχους βρεθείς, 

εκεί που η πράσινη η γή με τον μαύρο ωκεανό σιμώνει, 

κάθησε την δύση να ειδείς και να αναγαλιάσεις. 

Πύρινος δίσκος ο ήλιος, σάν από χέρι ενός θεού να είναι καμωμένος, 

βυθίζεται και χάνεται στην άκρη της αβύσσου, 

που ο κόσμος το χάος συναντά και χύνει τα νερά του. 

Εκεί λοιπόν σαν και βρεθείς, μια κόρη αν συναντήσεις, 

με κατακόκκινα μαλλιά και άσπρη επιδερμίδα, 

την τύχη σου να ευχαριστείς, μα και να καταριέσαι.

Γιατί είναι η αυτοκρατόρισσα, του Ήλιου η θυγατέρα,

που πολλούς εμάγεψε θνητούς, με ένα της μόνο βλέμμα.

Ο Μαύρος Δράκος ειν' άντρας της,

του ουρανού ο αφέντης, της θάλασσας ο άρχοντας, 

που όλους τους επιτηρεί και μας εβασιλεύει. 

Άμα ποτέ σου την εδείς ένα μόνο θυμήσου, 

τα μάτια σου εσφάλισε και την καρδιά σου κρύψε, 

γιατί έχει πάντοτε ένα φώς, που την ματιά εκλέβει 

και η φύση ακόμη σταματά, για να την εθαυμάσει. 

Εκείνη όμως κανέναν δεν θωρεί, προς τα γκρεμνά πηγαίνει 
και σαν ο ήλιος πια χαθεί και το σκοτάδι πέσει, 

τραγούδι αρχίζει αλαργινό και φλόγες την τυλίγουν. 

Όταν πια στάχτη θα 'χει γενεί και θα 'χει εσκορπίσει,

του Μαύρου Δράκου την λαλιά μπορεί και να ακούσεις. 

Γιατί την αποχωρίστηκε και πια δεν θα την έχει,

να κάθεται να την θωρεί και να την επροσέχει. 

Μα, σαν μερόνυχτα τρία μετά, η κόρη ξαναέρθει,

εκείνος θα είναι εκεί και θα την αναμένει_''

Cloudwandering.

Παραμύθι part I

"Άκουσε και τα λόγια μου καλά συγκρατησέ τα, γιατί την ώρα του χαμού θα πρέπει να διαλέξεις. Θυμήσου το, πως τον δράκο αν ξυπνήσεις, δεν ξέρεις ποιά η μοίρα του κ που θα οδηγήσει. Και αν τον δράκο σκέφτηκες πως ίσως να τον ξέρεις, γιατί εδιάβασες για αυτόν και σου είπαν ιστορίες, να μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως θα τον εξημερώσεις. Ο δράκος είναι ελεύθερος και πάντα να το ξέρεις πως αν σε επιλέξει, δεν θα είσαι ο αφέντης του. Απλά θα σε ανεχέται κοντά του να ζυγώνεις. Τα λόγια μου εκράτησε και να μου το θυμάσαι, πως αν τον δράκο αναζητάς, ίσως κ να τον έβρεις."

Αστραπόφωτη v0.1

Με αγριοπελεκιμένη ήτανε ματιά

Και τα μαλλιά της μέλισσες βομβούσες

Την πρωτοείδα εκέι μια ξάστερη νυχτιά

Σε μια αμμουδιά με πέτρες ομιλούσες

Κρατούσε στα κρινόλιγνα της χέρια κόσμημα χρυσό 

Και σιγοψυθίριζε τραγούδι ξεχασμένο

Για μια Θεα και έναν Θνητό

Που οι Μοίρες τους το 'χάνε γραμμένο 

"Πως σαν αντικριστά τυχόν σταθούν 

Ήχος απ' τα χείλη ουδείς δεν θ'ακουστεί

Τα βλέφαρα τους αργά θα σφαλιστουν

Και ο έρωτας τους θα έχει μόλις γεννηθεί"

Μα, σαν την κόρη ρώτησα γιατί θρηνεί

Μου χαμογέλασε με δάκρισμένα χείλη

Και μου ψιθυρισε πως όσο η ψυχή των κι αν μπορεί

Θα ειναι πάντα των δυο αλλιώτικη η ύλη

Καληνύχτα.

"Όμορφα δεν είναι μόνο

Τ'απείραχτα πράγματα 

Κ τα σπασμένα αγάλματα

Έχουν τη δική τους τη χάρη

Κ ίσως είναι αυτά 

Που πιο πολύ μας μοιάζουν"

Απόσπασμα ποιήματος "Σπασμένα Αγάλματα"
Α. Μαρνέρος

Νέμεσις.

Αμέτρητα μικρά μόρια κινούνται γύρω μου

Αμέτρητες μικρές εκρήξεις και φώς παντού 

Ζέστη αφόρητη, έχει εισχωρίσει σε κάθε κυτταρό 

Κανένας ήχος, όλα είναι σιγασμένα

Μια μικρή πυρινική βόμβα έσκασε μέσα στην ψυχή
Και η ψυχή τώρα πάλλεται
Σε εναν ρυθμό αρχαίο, όπως το σύμπαν
Μα κάποιες στιγμές φοβάμαι, μιας και τώρα πια τίποτα δεν θα είναι ίδιο

Κάτι γεννήθηκε στην θέση αυτού που ήταν πριν
Κάτι που θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά-
και για πάντα
Εκατομμύρια μικρές σχάσεις, μέχρι το τέλος του χρόνου

Γ'

Ὦ σκοτεινὸ ἀνατρίχιασμα στὴ ρίζα καὶ στὰ φύλλα!
Πρόβαλε ἀνάστημα ἄγρυπνο στὸ πλῆθος τῆς σιωπῆς
σήκωσε τὸ κεφάλι σου ἀπὸ τὰ χέρια τὰ καμπύλα
τὸ θέλημά σου νὰ γενεῖ καὶ νὰ μοῦ ξαναπεῖς

τὰ λόγια ποὺ ἄγγιζαν καὶ σμίγαν τὸ αἷμα σὰν ἀγκάλη
κι ἂς γείρει ὁ πόθος σου βαθὺς σὰν ἴσκιος καρυδιᾶς
καὶ νὰ μᾶς πλημμυράει μὲ τῶν μαλλιῶν σου τὴ σπατάλη
ἀπὸ τὸ χνούδι τοῦ φιλιοῦ στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς.

Χαμήλωναν τὰ μάτια σου κι εἶχες τὸ χαμογέλιο
ποὺ ἀνιστοροῦσαν ταπεινὰ ζωγράφοι ἀλλοτινοί.
Λησμονημένο ἀνάγνωσμα σ᾿ ἕνα παλιὸ εὐαγγέλιο
τὸ μίλημά σου ἀνάσαινε κι ἡ ἀνάλαφρη φωνή:

«Εἶναι τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου σιγαλὸ κι ἀπόκοσμο
κι ὁ πόνος ἀπαλὰ μὲς στὴν ψυχή μου λάμνει
χαράζει ἡ αὐγὴ τὸν οὐρανό, τ᾿ ὄνειρο μένει ἀπόντιστο
κι εἶναι σὰν νὰ διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Μὲ τοῦ ματιοῦ τ᾿ ἀλάφιασμα, μὲ τοῦ κορμιοῦ τὸ ρόδισμα
ξυπνοῦν καὶ κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
μὲ περιπλέκει χαμηλὸ τὸ κυκλωτὸ φτερούγισμα
ἀνθρώπινο ἄγγιγμα στὸ κόρφο μου τ᾿ ἀστέρια.

Τὴν ἀκοή μου ὡς νὰ ῾σμιξε κοχύλι βουίζει ὁ ἀντίδικος
μακρινὸς κι ἀξεδιάλυτος τοῦ κόσμου ὁ θρῆνος
μὰ εἶναι στιγμὲς καὶ σβήνουνται καὶ βασιλεύει δίκλωνος
ὁ λογισμὸς τοῦ πόθου μου, μόνος ἐκεῖνος.

Λὲς κι εἶχα ἀναστηθεῖ γυμνή σε μία παρμένη θύμηση
σὰν ἦρθες γνώριμος καὶ ξένος, ἀκριβέ μου
νὰ μοῦ χαρίσεις γέρνοντας τὴν ἀπέραντη λύτρωση
ποὺ γύρευα ἀπὸ τὰ γοργὰ σεῖστρα τοῦ ἀνέμου...»

Τὸ ραγισμένο ἡλιόγερμα λιγόστεψε κι ἐχάθη
κι ἔμοιαζε πλάνη νὰ ζητᾶς τὰ δῶρα τ᾿ οὐρανοῦ.
Χαμήλωναν τὰ μάτια σου. Τοῦ φεγγαριοῦ τ᾿ ἀγκάθι
βλάστησε καὶ φοβήθηκες τοὺς ἴσκιους τοῦ βουνοῦ.

... Μὲς στὸν καθρέφτη ἡ ἀγάπη μας, πῶς πάει καὶ λιγοστεύει
μέσα στὸν ὕπνο τὰ ὄνειρα, σκολειὸ τῆς λησμονιᾶς
μέσα στὰ βάθη τοῦ καιροῦ, πῶς ἡ καρδιὰ στενεύει
καὶ χάνεται στὸ λίκνισμα μιᾶς ξένης ἀγκαλιᾶς…

«Γιῶργος Σεφέρης, Ποιήματα», Ἴκαρος, 1989

Ώρα κοινής ησυχίας.

Μην φωνάζεις.
Δεν χρειάζεται!
Σε καταλαβαίνω.
Είμαστε εδώ, μαζί, σε αυτό το δωμάτιο και σε κοιτάω και με κοιτάς.
Σε καταλαβαίνω.
Μην φωνάζεις.
Προσπάθησε με.
Και αν δεν καταλάβω, θα είμαι εδώ.
Δίπλα σου.
Να μην είσαι μόνο.
Δεν θέλω να είσαι μόνο.
Είμαι εδώ!
Δεν χρειάζεται καν να μιλήσεις εαν δεν θές.
Είμαι εδώ!
Μπορείς να μην πείς τίποτα.
Μπορούμε απλά να κάτσουμε εδώ, μαζί, σε αυτό το δωμάτιο και να σε κοιτάω και να με κοιτάς.
Θα καταλάβω.
Και αν δεν καταλάβω, απλά θα είμαι εδώ.
Δίπλα σου

πάμε μια βόλτα?

Φοράω τα ρούχα που μου χάρισες και βγαίνω για μια βόλτα στην πόλη.
Ο ήλιος είναι πάλι μισοκρυμμένος πίσω από παχιά λευκά σύννεφα, που μου θυμίζουν κάθε φορά μαλλί της γριάς (το παλιό όμως, όχι αυτό το χαζό ροζ που έχουν τώρα στα λούνα πάρκ).
Τελευταία θέλω να έχω πάντα μουσική να με συνοδεύει όταν περπατάω. Με ηρεμεί. Οι νότες απλά δένουν με μια εσωτερική μελωδία και με ταξιδέυουν, ακόμα και εαν εγώ περπατώ τους ίδιους δρόμους, διασχίζω τα ίδια πάρκα, κοιτάζω τα ίδια κτίρια.
Σήμερα είμαι τυχερή και ο αέρας είναι όσο δροσερός χρειάζεται για να με ξυπνάει και ταυτόχρονα τόσο ζεστός όσο να μπορώ να απολαύσω αυτή την βόλτα.
Γύρω μου τα παρτέρια είναι όλα ανθισμένα και τα χρωματά τους με κάνουν να νιώθω μια εφορία, που μόνο τέτοιες μικρές -για άλλους ίσως ασήμαντες- λεπτομέριες το καταφέρνουν.
Στο δρόμο συναντώ και ένα γιασεμί σκαρφαλωμένο σε έναν τοίχο ενός σπιτιού, που πριν καν καλά καλά το αντικρύσω ξέρω πως είναι εκέι. Απλά από τη μυρωδιά του! Περνώντας απλώνω το χέρι μου και το χαιδεύω και νιώθω σαν να πήρα λίγο από αυτό το άρωμα μαζί μου.
Έχω φτάσει σχεδόν στην αγορά, όταν ο ήλιος αποφασίζει να ξεπροβάλει σε όλο του το μεγαλείο στόν ανοιξιάτικο ουρανό και απλά από την μια στιγμή στην άλλη όλα ντύνονται με φώς.
Και εγώ φοράω τα ρούχα που μου χάρισες. Και είναι σαν να με κρατάς από το χέρι και να μου χαμογελάς. 

1001.

.

Αν ήσουν ο Franz, εγώ νομίζω θα ήμουν η νεαρή φοιτήτρια χωρίς όνομα.
Αν ήσουν ο Tomas, εγώ νομίζω θα ήμουν η Tereza.
Αρνούμαι και εγκαταλείπω το έργο.

Tattoo.

“You need chaos in your soul to give birth to a dancing star.”

― Friedrich Nietzsche

Αντίο/

Είμαι εδώ.

Πού αλλού?

Και όλα είναι μια ησυχία.

Μέσα μου είναι αυτό ή απλά έλλειψη ατόμων στον χώρο?

Γιατί εγώ είμαι άδεια.

Άδεια, ακούς?

Πως γίναμε έτσι? Πώς καταλήξαμε?

Λείπει αυτός..

Λείπει και αυτός..

Και εγώ απλά μένω.

Γιατί εγώ είμαι άδεια.

Άδεια, ακούς?

Μόνο τα όνειρα μείνανε, θολά και κρύα.

Και εγώ είμαι ακόμα άδεια. Και θα μείνω.

Φεύγω τώρα.

Φίλα με. 

Μια αγκαλιά και πάω.

Τα Παράθυρα.

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα.-Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-

μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Ποιήματα 1987-1933, Ίκαρος 1984

Κ.Π. Καβάφης

...

Πέρας.

μια σταγόνα
ένα δέκατο του δευτερολέπτου
μια ακτίδα φωτός
ένα όνειρο
μια χιονονιφάδα
ένα βότσαλο

Είμαι.

Μα και να θέλω να πνιγώ
να ακουστώ
να φωτίσω
να υπάρξω
να μην λιώσω
να μην παρασυρθώ
το γιατί μένει πάντα αναπάντητο.

Είμαι.
Είμαι?




Και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί η νάρκη είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται για να ορίσει δύο έννοιες αντίθετες.. την δράση και την αδράνεια



Δεν είμαι.

Θα είσαι πάντα, γιατί θα σε έχω για πάντα

όταν έφυγες ήταν τόσο νωρίς. ήσουν μια ψυχή δικιά μου. Και έφυγες
νομίζω εκείνη την ώρα του χαμού έφυγα και εγώ.
και ενώ "έπρεπε" να κλάψω γέλασα. γιατί μου φάνηκε αστείο πως δεν θα σε ξαναδώ

μα μην σκάς. έχω ακόμα ένα σου γράμμα, μια ιστορία, ένα βράδυ κάποιον Αύγουστο δίπλα σε κάποια θάλασσα
που ήμουν τόση δα και με έμαθες να μην φοβάμαι το σκοτάδι γιατί απλά είναι μια έλλειψη
φωτός-