{Everything faded into mist. The past was erased, the erasure was forgotten, the lie became truth.}

source unknown

¨έπεσα πάλι μέσα.
στο μεγάλο, στρογγυλό, απύθμενο νερό του μυαλού
με μόνο μια πυξίδα, μια τόση δα, σταλίτσα
και το νερό είναι κρύο, μαύρο
και ο ουρανός είναι κρύος, μαύρος
και δεν την βλέπω την πυξίδα
και δεν βλέπω τίποτα
και αυτός ο ήλιος είναι μαύρος, κρύος
και η πυξίδα είναι μια σταλίτσα, τόση δα
και το μυαλό είναι μεγάλο, απύθμενο
έπεσα πάλι μέσα¨

Υποβρύχια.

Δυο πέτρες για φυλαχτό και ενθύμιο

Κρυμμένες σε μια τσέπη

Τα μάτια να κοιτούν μακριά

Το σώμα μέχρι την μέση στο νερό 

Και η καρδιά στο στόμα

Πέρασαν γλάροι και πέταξαν
Μακριά σε άλλες Ανδρομέδες
Και οι διαστάσεις πάλλονται με ήχους
Και με τραγούδια της σιωπής

Αυτό που υποβόσκει να ψάχνει το μυαλό
Και οι λέξεις ναύτες στεριανοί, θαλασσόλυκοι
Με τα καράβια τους τσακισμένα χρόνια


Αυτό
Αυτό το ξένο







Το νερό πια κάλυψε και μένα.

Κ#

Μια Άνοιξη που ήρθε πιο νωρίς
Και ένας Χειμώνας που μας έκλεισε τα μάτια
Το Καλοκαίρι κοντοστάθηκε για μια στιγμή μονάχα
Με το Φθινόπωρο να κάνει ποδήλατο στις γειτονίες

Ένας χρόνος-
ολόκληρος σε μια σταγόνα που απειλεί να ξεχειλίσει στην άκρη του στόματος
ένας ακόμη χρόνος και πως να βγεις από τον κύκλο που δεν έχει τέλος

Μα πιο πολύ ένας χρόνος γεμάτος νύχτες
νύχτες που έμειναν
νύχτες που έφυγαν
νύχτες που σβήστηκαν για πάντα
νύχτες που γέμισαν μυρωδιές
νύχτες που μύρισαν χρώματα
νύχτες με τόσο φως που γίνανε ημέρες

Τις εξαγοράζω όλες και τις κρατώ.

..











Χίλιες και μία ακόμα
Καλή ανάγνωση.

Άνοιξα τα δάχτυλα και ξεχύθηκε, 

σαν νερό γλίστρησε ανάμεσα, 

ο χρόνος

Και τα μάτια μου έμειναν να τα κοιτούν,

 σαν να ταν ξένα

Σαν άλλου να είχανε φυτρώσει στην θέση των δικών μου

Και ο χρόνος είχε πια χαθεί, 

είχε γίνει ένα με τον αέρα

Και τα δάχτυλα γυμνά πια, 

ακίνητα, 

τον αναζητούσαν

Τους είχε κρατήσει συντροφιά και τώρα πια δεν ήξεραν τον λόγο ύπαρξης τους

Και τα μάτια μου έψαχναν να τους φωνάξουν, 

μάταια

Να τους πουν να μην νιώθουν λύπη για ότι ήταν και έφυγε και ξανά δεν θα είναι

Ώσπου με μια ανάσα ένα ένα έκλεισαν, 

μάζεψαν, 

έγιναν ένα

Και δεν υπήρχε χώρος πια για θύμησες και όνειρα

Μόνο μια μικρή σχισμή στην μια άκρη, 

μια τόση δα γραμμή

Απ' όπου τρύπωσε ένα όραμα

μικρό σαν ηλιαχτίδα

Και μετά άλλο ένα και ένα ακόμα

Και φούσκωσαν και γέμισαν τα δάχτυλα και έγιναν δύο μπάλες

Γεμάτες φως χρωματιστό

Αλλού χρυσό, 

αλλού γαλάζιο, 

αλλού πράσινο

Και τα μάτια γέλασαν γιατί κατάλαβαν 

Αναμένουν αυτά που έρχονται

Αναμένω και εγώ.

"!"

Αλήθεια άνοιξες ποτέ την ψυχή σου;

Τόσο ώστε να μην υπάρχουν όρια; 

Να μην υπάρχει καμία τελεία; 

Κανένα όριο, κανένα τέλος; 

Να πεις πως τίποτα δεν υπάρχει πέρα από το τώρα; 

Τίποτα πέρα απο αυτό το δευτερόλεπτο; 

Καμία ημερομηνία λήξης, κανένα τέλος; 

Μόνο ένα απέραντο, ατέρμονο τώρα..

Αυτή τη στιγμή

Αυτό το δευτερόλεπτο

Υπάρχω; 

Εγώ

Υπάρχω! 

Can't or won't?