Έφυγε.

Πόσο την περίμενα εκείνη την ημέρα
που θα σε έβλεπα ξανά
Απλά μια συνάντηση τυπική
Σε περίμενα να φανείς με αγωνία

Να στρίψεις στην γωνία
Με τα χέρια στις τσέπες
Με τα μάτια στο κενό
Με το μυαλό μακριά

Με την ψυχή κλειστή

Σε περίμενα
Με ανυπομονησία και καρδιοχτύπι
Με το στομάχι κόμπο
Με χίλιες σκέψεις

Μα δεν έστριψες ποτέ
Δεν ήρθες
Κάτι σου έτυχε, είπες
Οι λέξεις έμειναν ανείπωτες
Οι σκέψεις μείναν σκέψεις

Και δεν θα μάθεις ποτέ πόσα είχα να σου πω.

Σαμερς.

Καλοκαίρι 20ΧΧ.

{Plaudite, amici, comedia finita est.} ΙΙ

¨

Fahre fort, übe nicht allein die Kunst, sondern dringe auch in ihr Inneres; sie verdient es, denn nur die Kunst und die Wissenschaft erhöhen den Menschen bis zur Gottheit.

Ludwig van Beethoven

{Plaudite, amici, comedia finita est.} Ι

Λευκό παντού. Στο έδαφος, στα δέντρα, στα βράχια, στην ψυχή.

Μια φωτιά μονάχη να ζεσταίνει ίσα ίσα τα δάχτυλα.
Οι ανάσες μου έφτιαξαν ιστούς στο κρύο και ο αέρας έξω λυσσομανά.
Φέρνει νιφάδες και λες σαν νυφικό πέπλο έχουν κρύψει καθετί τριγύρω.

Μια σιωπή έχει καλύψει τα πάντα σήμερα, σαν με το χιόνι να χάθηκε και κάθε ήχος.
Μόνο ο αέρας ακούγεται, φίλος πια και σύντροφος.
Που και που περνάνε απ' τον ουρανό τα σιδερένια γεράκια και στο βάθος του ορίζοντα μπορείς να δεις λάμψεις να βάφουν κόκκινο τον ουρανό.

Δεν θα γυρίσω πίσω.
Τώρα πια το ξέρω.
Εδώ θα μείνω ως το τέλος.
Δεν θα ξαναδώ το σπίτι μας, το όμορφο πρόσωπό σου, τον κήπο με την λεμονιά και τα λουλούδια.

Το κρύο πια δεν μ' ενοχλεί. Ίσα ίσα, μου θυμίζει πως υπάρχω ακόμα.
Κάθε μέρα με ξυπνά, με κάνει να νιώθω πως έχω ακόμα όλα μου τα μέλη, πως η καρδιά μου χτυπάει ακόμα.

Όταν σου πουν πως δεν υπάρχω πια, μην λυγίσεις.
Μην κλάψεις και μην στεναχωρεθείς.

Μόνο να με θυμάσαι, όπως τότε που χωρίσαμε.
Τότε που ήμουν ακόμα άνθρωπος, μιας και τώρα πια έχω μόνο ζωώδη ένστικτα.
Κάθε κομμάτι ανθρώπινο χάθηκε μαζί με τις ζωές που είδα να τελειώνουν.
Κάθε θάνατος και μια φλοίδα από την ψυχή μου. Κάθε ψυχή και μια χαρακιά.

Να με θυμάσαι όπως άλλοτε, που είχα δύναμη στα χέρια και τα πόδια και έτρεχα να σε αγκαλιάσω σφιχτά.
Όπως εκείνη την τελευταία μέρα που ειδωθήκαμε, που μου χάιδεψες τα μαλλιά και μου είπες να ορκιστώ πως θα γυρίσω.
Δεν θα κρατήσω αυτή μου την υπόσχεση, η μοίρα τα έφερε αλλιώς.
Σε έχω μαζί μου πάντα.


'41

XIII

Ανεξάρτητα.

Η ζωή κυλαέι.

Εγώ ειμαι.

Ξυπνώ.

Κοιμάμαι.

Και οι ώρες περνούν και οι μέρες.

Ανεξάρτητα.

Από εμενα

Εσένα 

Εκείνον

Εκείνες

Και αυτούς.

Τα χρόνια κυλάνε.

Και οι φωτογραφίες γκριζάρουν, τα βιβλία χαλάνε, τα αντικείμενα σπάνε, τα τραγούδια ξεχνιούνται, οι λέξεις παλαιώνουν, τα πρόσωπα σβήνουν, οι φωνές χάνονται 

Ανεξάρτητα.

Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες του καλοκαιριού.

Ο ήλιος ήταν ήδη ψηλά στον ουρανό. Η ζέστη του καλοκαιριού αισθητή σε κάθε μόριο του καυτού αέρα. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν το γνωστό τραγούδι τους, το απ'αρχής του κόσμου.
Ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο καμιά φορά κάποιο περιστέρι περνούσε καλώντας συντρόφους από τις παραπάνω γειτονιές.
Σε ένα μπαλκόνι δύο παπαγαλάκια φλέρταραν με τα φτερά ανοιχτά.
Σε μια ταράτσα μια μπουγάδα ασπρόρουχα λιαζόταν και χόρευαν στο ελαφρύ αεράκι. Ένα λευκό πουκάμισο με ένα λουλουδάτο φουστάνι αγκαλιάζονταν σαν εραστές που ξαναβρέθηκαν μετά από χρόνια και ψιθύριζαν θαρρείς λόγια αγάπης και αιωνιότητας. Μια μέλισσα πέρασε ανάμεσα τους βομβώντας και αγνοώντας το ερωτικό κάλεσμα του ενός για το άλλο.
Από κάπου μακριά μπορούσες να ακούσεις τον ήχο μιας λατέρνας και από το απέναντι σπίτι ένας σκύλος αγνάντευε μακριά, που και που γάβγιζε σε άγνωστους ήχους και μπαινόβγαινε στο διαμέρισμα από την πόρτα της βεράντας.

Εξορκισμός.

Είναι δύσκολο να κοιτάς το ειδωλό σου στον καθρέφτη 

Να το κοιτάς και να βλέπεις ποιός είσαι πραγματικά

Να βλέπεις όλα τα λάθη σου εκεί, να σε κοιτάνε κατάματα και να γελάνε μαζί σου 

Να βλέπεις όλες τις λάθος αποφάσεις, κινήσεις, σκέψεις 

Να τα βλέπεις όλα καθαρά σαν να είσαι πάλι πίσω

σε εκείνες τις στιγμές

να ξαναπαίζεις το ίδιο σενάριο

να επαναλαμβάνεις όλους τους διαλόγους

όλους τους μονολόγους, εσωτερικούς και μη

Είναι δύσκολο να δέχεσαι πως έπραξες, σκέφτηκες, ένιωσες με αυτό τον τρόπο

και το πιο δύσκολο είναι να μπορείς να αποδέχεσαι πως όλα θα τα έκανες ξανά το ίδιο

Το είδωλο σου σού θυμίζει πως είσαι άνθρωπος, πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις αδυναμίες σου, τους φόβους σου, τις κατάρες σου και τις τρικλοποδιές που βάζεις στον εαυτό σου.. γιατί πολύ απλά ξέρεις πως ότι και να γίνει θα είσαι εσύ και κανένας άλλος που θα σε έχει κάνει να παίξεις αυτό τον ρόλο

Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο στοιχείο σε αυτό το έργο 

πως ξέρεις όλους τους ρόλους απ' έξω, όλους τους παίχτες του παιχνιδιού και τίποτα δεν σε εκπλήσει 

Αυτό είναι η δυναμή σου μπροστά σε όλα τα επίθετα, σε όλες τις κριτικές 

ήσουν εσύ

Κανένας άλλος δεν μπορεί να μπεί στην θέση σου, στο μυαλό σου

να νιώσει όπως νιώθεις, να σκεφτεί όπως σκέφτεσαι, να πράξει ακριβώς όπως θα έπραττες εσύ, γιατί απλά δεν είναι εσύ

Το είδωλό σου λοιπόν ακόμα και αν μοιάζει με σένα ακριβώς, έχει τις ίδιες κινήσεις, τους ίδιους μορφασμούς, δεν θα είναι ποτέ εσύ 

Θα είναι πάντα μια ανεστραμμένη εκδοχή σου, χωρίς δική του υπόσταση γιατί βασίζεται σε σένα για να δημιουργηθεί 

Μην χάνεσαι λοιπόν σε αυτό, μην μαγεύσαι και ξεχνάς, μην απογοητεύεσαι και πάνω από όλα μην ζείς μέσα από αυτό 

Αυτό έχει να παίξει τον δικό του ρόλο και εσύ τον δικό σου 

Εσύ είσαι πρωταγωνιστής και αυτό απλά κάνει τον κομπάρσο 

Και θα τον κάνει πάντα.

Πανηγύρι Δεκαπενταύγουστου.

οι μέρες κορίτσια με λευκά φουστάνια
οι μήνες αγόρια με τζην παντελόνια
τα χρόνια παιδιά με λιωμένα παγωτά
όλα χορεύουν ένα γύρο
και εμείς στην μέση να μετράμε με ντέφι το ρυθμό στα δευτερόλεπτα

μια στάλα βροχή και μια αχτίδα ήλιου
και ο χορός αρχίζει
το γλέντι συνεχίζεται
και η μουσική αντιλαλεί στους κάμπους και στα βουνά

Κοίτα.
Πόσες μέρες, πόσες νύχτες είναι στο χορό
Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται
μα η μοιρασιά μένει πάντα ίδια

και εμείς εκεί.
μετράμε
γελάμε
κλαίμε
ποντάρουμε

και σε μια άκρη
να, κάτω από το μεγάλο πλατάνι
να, εκεί
κάθεται ο γέρος, στα άσπρα ντυμένος και αναμένει
να τελειώσει η γιορτή
να σηκωθεί αργά
να μας χαμογελάσει και να μας δώσει το χέρι
να φύγουμε μαζί

έχει και αλλού γιορτή
το γλέντι δεν τελειώνει
η τελευταία ανάσα
το τελευταίο δάκρυ
το τελευταίο γέλιο
αποχαιρετισμός με ένα αχ
και φύγαμε.

Darkness now rose, as daylight sunk and brought in low'ring Night, her shadowy offspring.

Είναι μια από αυτές τις βραδιές..
Που βαδίζεις στον δρόμο, η θερμοκρασία σου θυμίζει καλοκαιρινές νύχτες, ο αέρας μυρίζει νυχτολούλουδο και απλά νιώθεις την ύπαρξη σου να χάνεται. Ο ουρανός έχει πάρει αυτό το υπέροχο χρώμα που προσπαθείς να το προσδιορίσεις.. δεν είναι ροζ, ούτε πορτοκαλί ακριβώς, αλλά ούτε και κόκκινο. Το αεράκι που ίσα ίσα φυσάει, σε δροσίζει και απομακρύνει κάθε άσχημη σκέψη, μαζί με τα τελευταία απομεινάρια της ζεστής μέρας από το δέρμα.
Τις αγαπώ αυτές τις βραδιές.
Που το φεγγάρι έχει σχεδόν γεμίσει και λάμπει στον ουρανό σαν διαμάντι από άλλο κόσμο, σαν υπόσχεση για τον ερχομό της νύχτας και υπενθύμιση πως ο ήλιος λάμπει σε κάποια άλλη χώρα. Αυτό το φαναράκι που γεννά αναμνήσεις και ξυπνά έρωτες, που σε συντροφεύει στην βόλτα σου και σε κάνει να μην νιώθεις μόνος σαν το κοιτάς.
Αυτές τις βραδιές περιμένεις όλο τον χειμώνα.
Και ονειρεύεσαι παραλίες, άμμο, θάλασσα, ταξίδια, διακοπές, νυχτερινά μπάνια, μπαράκια, συντροφιές, βόλτες, τραγούδια, αλάτι στο δέρμα, φιλιά, παγωτά, καράβια, χρώματα, αγκαλιές, βραχιολάκια, κοχύλια, βραχάκια, κύματα, μπαλκόνια.

"Τι είναι καλοκαίρι; Ο ήχος από τα παγάκια σε ένα γυάλινο ποτήρι με καφέ στο μπαλκόνι"

 Ε.Β.Σ

Road Trip.

unknown source

Road trip playlist (short short short version)..

1. Toco - Samba Noir
2. Coldplay - Beautiful World
3. OneRepublic - Secrets
4. Owl City - Fireflies
5. The All-American Rejects - Dirty Little Secret
6. Nirvana - Come as you are
7. Kansas - Carry On Wayward Son
8. Whitesnake - Here I Go Again
9. Goo Goo Dolls - Iris
10. AC/DC - Thunderstruck
11. Imagine Dragons - It's Time
12. Dreamers – Scavenger Hunt
13. Dream Machines – Big Deal
14. Float – Pacific Air
15. Wild Cub - Thunder Clatter
16. Griffin House - Better Than Love
17. Wild Belle - Love like this
18. Leagues - Spotlight
19. Dan Croll - From Nowhere
20. Fitz And The Tantrums - Out Of My League
21. alt-J - Breezeblocks
22. Arctic Monkeys - Do I Wanna Know?
23. Vampire Weekend - Diane Young
24. Tame Impala - Feels Like We Only Go Backwards
25. The 1975 - Chocolate

Κόκκινο.

Είναι κάποια τραγούδια που τα αγαπώ.
Είναι από αυτά που οι στίχοι τους σε κάνουν να πιστεύεις πως γράφτηκαν για εσένα.
Πάντα ευχόμουν να είχα κάποιο μουσικό χάρισμα, αλλά η τύχη δεν με ευνόησε σε αυτό το κομμάτι. Οπότε αρκούμαι στο να αγαπώ τραγούδια.

Την λατρεύω την μουσική. Με ταξιδεύει, με συντροφεύει, με κάνει να είμαι διαφορετικοί άνθρωποι με κάθε νότα, να βρίσκομαι σε διαφορετικά μέρη, εποχές, στιγμές.
Μια ιστορία, μια μελωδία και η ζωή μου είναι γεμάτη.
Μια οικουμενικότητα και μια απεραντοσύνη μπροστά μου και μέσα μου ένα υπέροχο χάος.
Να ξέρεις πως κάθε φορά που μια νότα εμφανίζεται στο χώρο και μια λέξη ανθίζει σε ένα χαρτί, εγώ είμαι ευτυχισμένη.

#Evermore.

[...]My "act" has ended by becoming an integral part of my nature, I told myself. It's no longer an act. My knowledge that I am masquerading as a normal person has even corroded whatever of normality I originally possessed, ending by making me tell myself over and over again that it too was nothing but a pretense of normality. To say it another way, I'm becoming the sort of person who can't believe in anything except the counterfeit.[...]There is no virtue in curiosity. In fact, it might be the most immoral desire a man can possess.

Confessions of a Mask (1949), Yukio Mishima

So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.

Lord, what fools these mortals be!

Θες να φύγουμε;

Να πάμε μια βόλτα σε μια παραλία;

Να πάρουμε το αμάξι προς κάπου.

Να κάνει ζέστη και να έχουμε τα παράθυρα κατεβασμένα.

Να παίζουν στο ράδιο τραγούδια με κιθάρες και να τραγουδάνε γυναικείες φωνές.

Να φοράμε λεπτά ρούχα, ίσως και μόνο τα μαγιό.

Να έχουμε ακόμα την αρμύρα και τον ήλιο στο δέρμα μας.

Να μας φυσάει αυτό το αεράκι, το θαλασσινό.

Να μην υπάρχει λόγος, χρόνος, προορισμός.

Να βρούμε ένα μπαράκι σε μια παραλία.

Να ξαπλώσουμε στην ζεστή ακόμα άμμο.

Και να είναι απλά ένας ουρανός αυτό που μας χωρίζει από το απόλυτο.

Και να μου πεις τι σκέφτεσαι.

Και να μου διηγηθείς ιστορίες.

Και να πούμε αστεία.

Και να πούμε τι θα κάναμε αν ήμασταν κάπου αλλού στην γη.

Και να ξέρουμε πως δεν θα θέλαμε να ήμαστε αλλού, παρά μόνο εδώ, σε αυτή τη στιγμή.

Και να κλείσουμε τα μάτια.

Και να κρατήσουμε αυτές τις στιγμές στο μυαλό.

Και να γεμίσουμε άμμο.

Και να βάλουμε τα πόδια στο νερό, να χαθούν στο μαύρο.

I've stolen a garden. But it may already be dead, I don't know.

Because it's time.
It's here.
Now.

Take a deep breath and fall.
Till the end.
Till you become one with the wind.
Till every cell of your body shatters.
Till you are nothing.
Till you are everything.

Fall.
FALL.

and baby..
don't ever look back.