Standing ovation. Not.

Πόσο πολύ ήθελα να αποδειχτείς διαφορετικός δεν θα το μάθεις ποτέ! Πόσο πολύ ανάγκη το είχα, να μην εισαι σαν τους άλλους, γραφικός, πολυπαιγμένος, ίδιος.. Το ήθελα με όλη μου την ψυχή! Το είχα ανάγκη! Τόσο πολύ που άθελα μου το ειχα πιστέψει. Δεν μπορούσα να σε βάλω στο ίδιο κουτί  με τους άλλους. Αλλά δεν υπολόγισα πως ότι και να θέλω εγώ το πως εισαι πραγματικά θα αποκαλυπτόταν, όπως και έγινε. Και το έκανες τόσο εμφανές που δεν μπορούσα να του περάσω κανένα στρώμα χρώματος από πάνω. Το μόνο που μου έμενε ήταν να το δεχτώ. Οτι ναι, είσαι σαν όλους τους άλλους! Καμία μοναδικότητα, καμία διαφοροποίηση, παρά μια ομοιότητα που πλέον είναι τόσο εμφανής που αναρωτιέμαι πως και δεν την είδα! Και κάπως έτσι μου πέρασες, μου ξέφτισες και δεν είσαι πια παρά μια ανάμνηση, σαν από ταινία που δεν θέλω να ξαναδώ. 

Κανένα χειροκρότημα, μόνο τα λεφτά μου και τα λεπτά μου πίσω σας παρακαλώ. 

The End

It's time, baby.

#

Με μια μικρή δόση αναισθητικού.
Σε αυτό το δωμάτιο ηχομόνωσης.
Μετράς τις λακκούβες και τα ύψη στους τοίχους, στο ταβάνι, στο πάτωμα.
Κανένας ήχος δεν ζει εδώ.
Μόνο οι χτύποι της καρδιάς.
Πόσο εύχεσαι να ήταν και αυτοί απόντες.
Να μην υπήρχαν και ας μην υπήρχες και εσύ.